GARİP

Hayatımı kısmen değiştirecek bir sınavla karşı karşıyaydım. Üstelik o kadar yaklaşmıştı ki bu sınav zamanın nasıl geçtiğini anlayamıyordum. Tam tamına 3 senedir canımı dişime takmış hedefime ulaşmak için basamak çıkıyordum.  Ailemle ufak bir anlaşma yapmıştık. Benim arabalara olan tutkumu bildiklerinden dolayı bu anlaşmayı üniversite sınavında başarılı olursam bana bir araba alma yönünde yaptık.

Neredeyse bir amaç uğruna çalıştığım ilk şeydi bu. Günler, haftalar geçti sınav günü geldi çattı. “Ya yapamazsam?” diye iç geçiriyordum. Bütün endişelerimden sıyrılıp içeri girdim ve bitirdiğimde gerçekten çok güzel geçtiğini düşünüyordum. Şimdi arabama tek bir basamak kaldı: sınavların açıklanması.

Sınavlar açıklandığı gün bir yandan da dizüstü bilgisayarımdan araba modellerine bakıyordum. Haber gelir gelmez yeni bir pencere açtım ve sayfaya girdim. Evet derece yaptım. Ailem meraklı gözlerle bana bakıyordu. Haberi verir vermez internetten araba alabileceğimi söylediler. Emeğimin karşılığını alacaktım. Hemen sevdiğim bir model için araba sahibiyle anlaştım. İki gün bekleyemeyecektim. Hemen alıp yaz tatilimi gezerek geçirmek istiyordum. 

O gün geldi çattı. Güzel arabama kavuştuğum gün. Şimdi internet üzerinden bütün işlemlerini halletmenin verdiği rahatlıkla buluşma yerine gittim. Fakat o da ne? Araba sahibinin elinde bir silah vardı. Korka korka gittim yanına. Bana sessizce arabaya bin ve ses çıkartma dedi.

Neler oluyordu? Neredeydim? Babama haber vermek istiyordum fakat telefonumu da almışlar. Öylece oturuyordum boş bir yerde. Neyse ki sonradan  bir adam geldi ve açıklamasını yaptı:

Bizler yeni bir araç geliştirdik. Gizli kalmasını istiyoruz çünkü çok tehlikeli. Şimdi seninle bazı kağıtları imzalayacağız.

“Yani sizin deneğiniz olacağım” dedim. Onlarda evet diye karşılık verdi. Garip. Bu kadar soğukkanlı olmaları çok garip. İstemiyorum da diyemedim.  Beklenmedik bir şekilde imzalayıp eve döndüm tehlikeli arabamla…

Bütün yaz sadece gezdim. Aslında diğer arabalara göre daha hızlı ve güzeldi ama patladı.

Beni şu an hastaneden yazmaya zorunlu tutan insanlara çok sinirliyim. Ölmemem büyük mucizeymiş. Keşke en başta kabul etmeseydim. Uğruna bu kadar emek harcadığım bir şey böyle olmamalıydı.

(Visited 100 times, 1 visits today)