Merhaba arkadaşlar,ben Duru. Bugün size asla unutamayacağım anılarımdan bahsedeceğim. Ben sürekli hatırladığım anılarıma “Yaşayan Anılar” diyorum. İlk olarak;biz daha yeni taşınacakken ev bakıyorduk, herkesin yaptığı gibi…
Ben bir evin dışı pembe olduğu için onu çok sevdim ve o evi almak çok isteğim için annem ve babama birçok kez yalvardım. Sonuç ne mi? Başarılı olduğum söylenemez. Birinci sınıfta her o evin önünden geçtiğimizde üzülüyordum ancak biraz daha büyüdüğümde ise o evin önünden geçerken gülüyordum. Çünkü;anılarım canlanıyor ve hatırlayabilmek kendimi iyi hissetmemi sağlıyordu.
Bir diğer anım ise,eski evimizde bizim bir altkatımızda oturan komşumuz ben daha kreşe başlamadan önce benim bakıcımdı. Ben kreşe başladıktan sonra onların yanına çok fazla gidemiyordum doğal olarak. Ben bakıcıma “Melek Anneanne” diyordum. Her kreşten eve geldiğimden onlara gitmek isterdim ancak annem onların misafiri olduğunu söylerdi. Bende üzülürdüm tabi. Bu üzüntününde yarattığı duyguyla yatağıma gider, yorganı başıma kadar çeker ağlardım veya bir nevi mızmızlanmak da diyebiliriz. En sonunda kazanan ben olurdum. Şimdi, sen nasıl kazanmış oluyorsun diyeceksiniz? Annem bana hiçbir zaman kıyamaz ve misafirleri yoksa gitmeme izin verirdi. Onlar da ne kadar misafirleri olsa da benim onlarda durmama izin verirdi. Buarada Melek anneanneme ne mi oldu? Ben onunla hala görüşüyoruz ve onu hala çok seviyorum.