Hızlı adımlarla kapıya doğru yürüdüm. Gece saat üçte genelde kimse zile basmazdı. Kapıyı açtığımda paspasın üzerinde mühürlü bir mektup buldum. Zile kimin bastığını görmek için etrafa bakındım. Mektup dışında hiçbir şey yoktu. Paspasın üzerindeki mektubu içeri aldım. Üzerinde uzun süredir görmediğim bir mühür vardı. Görmek istemediğim bir mühür. Mektubu çevirdim. Arkasında görmek istemeyeceğim bir isim yazıyordu: George Shelby.
Yakın zamanda olacakları düşündüm. Her şey birbirine karışacaktı. Kendime bir kahve yapmaya karar verdim. Sakinleşmem lazımdı. Ne diyecektim. Kabul mu etmem gerekiyordu? Bilemiyordum. Hiçbir şey belli değildi. Mektubu açtım. İçerisinde beklediğim şeyler yazıyordu. Bu mektup beş yıl önce gelmiş olsaydı her şey çok daha farklı olabilirdi. O çok tanıdık gelen el yazısını okumaya devam ettim. Bana soruyordu. Benden yardım istiyordu. Bıraktığım işlere geri dönmemi istiyordu. Zor düzene oturttuğum hayatımı geri kaosa sürüklememi istiyordu. Bu stresi kaldırabilir miydim? Yaşım otuz beşe basmıştı. Ama bildiğim bir şey vardı. George asla yanlış kişiye mektup yazmazdı. Bu işi bir tek benim yapabileceğimi biliyordu. Kısa bir süre düşündüm. Muhtemelen aptaldım ama bu işimi yapmamı engellemezdi. Teklifi kabul ettim.
Gökyüzüne baktım, evime. Demek böyle olacaktı. Sahalara geri dönüyordum. Uzun süre sonra tekrar buluşacaktık. Gizli bir iş olduğu için bana verilen adrese gidecektim. Kazancım da hiç az olmayacaktı. Projeyi tamamladıktan sonra ayrılabilirdim. Sözleşme kısmında güvenliğim ile alakalı birkaç madde eklemem gerekiyordu. Her şey düzgün olacaktı. En azından ben öyle düşünüyordum. Her şeyden önce George ile konuşmam lazımdı. Aklında ne vardı? George bir deliydi. Sürekli yeni şeyler keşfetmeye çalışırdı. En son projesinde çıkan fiyasko yüzünden bu işlerden uzaklaşmıştım. Bildiğime göre kendisi uzayda “Solucan Delikleri” yaratmaya çalışıyordu. Bu kadar imkansız deneyler anca ondan çıkardı. Şu an en çok aranan suçlulardan biri sayılırdı. Ne de olsa para her şeyin çözümüydü. İnsanların ağzını kapatmak sanılandan daha kolay. Onunla anlaşmadan önce garantiye almam gereken birkaç konu var. Fiyaskonun gerçek olup olmadığını öğrenmem lazım. Umarım insanlar üzerinde deney yaptığı sadece uydurulmuş bir yalandır. Ondan korkuyordum. O bu dünyanın en güçlü adamıydı. Elinde bulundurduğu imkanlarla istediğini yapabilirdi. Eğer mektubu reddetmiş olsam bile kabul etmek zorunda kalacaktım. Elinin uzanmadığı yer yoktu. Bu işe istesem de istemesem de girecektim. Saklanabilirdim ama kaçamazdım. En azından şimdiki iş fırsatları daha iyiydi. Şimdilik yapmam gereken daha bir şey yoktu. Onunla konuşacağım zamanı bekleyecektim. O zamana kadar elimden gelen tek şey ummaktı.
Ne tarafa destek verecektim? Shelby şirketini içerten çökertebilirdim. Yoksa bunların hepsini reddedip sadece işimi mi yapmalıydım. Gelen teklifleri düşünmeye başladım. Devlet bana onların ajanı olmamı, Shelby şirketinin yok edilmesinde yardımcı olmamı istiyordu. Bunu yaparsam bana sınırsız güvenlik ve kaynak sağlayacaklardı. Shelby şirketi dünyayı tüketiyordu. Parayla susturamayacağınız kişiler de vardı. O idealist kişilerin amacı ise şirketi silmekti. Bana verdikleri teklif diğerine oranla daha mantıklıydı. Bir kere bile kendimi düşünmemiştim. Hayatımı mahveden bu şirketi yok etme imkanı varken bunu neden kaçırsaydım. George, sana da lanet olsun. Aldığım bilgilere göre insanlar üzerinde yaptığı deneyler doğru idi. Ondan iğreniyordum. Akıllanmamıştı. Hata yapmıştı. Cezasını çekmeliydi. Ne yapacağıma karar vermiştim. Benim bile sınırlarım vardı. O adam için çalışamazdım.
Unuttuğum çok şey vardı. George dahi bir deliydi. Başından beri biliyordu. Ajanlık yaptığımı biliyordu. Beni avucunun içinde izliyordu. Altı ay boyunca izledi. Bunu bildiğini fark ettiğimde artık bittiğimi biliyordum. O en güçlü insandı. Beni deneyleri için kullanacaktı. Kaçmamın imkanı yoktu. Damarlarımda zehir geziyordu. Başından beri beni kontrol ediyordu sadece ben fark etmemiştim. İstediği an öldürebilirdi beni. Ve sonra bir ses duydum. “Üzgünüm dostum, eski dostum”.