Hiç aklınıza geldi mi acaba her şey birer tesadüf müdür yoksa uzun bir uğraşın sonucu olarak doğan olaylar dizisi midir?
7… 7’yi hiç düşündünüz mü? Böyle uzun uzadıya bir an olsun matematikten uzaklaşıp hiç sorguladınız mı? Eminimki biraz olsun kafa yorup incelediğinizde kolayca bulabileceğiniz onca örnek vardır.
CARPE DİEM7’ye sadece rakam olarak değilde bir de hayatımızın içinden bakalım.
Bir hafta 7 günden oluşmakta, koskoca Dünya’da 7 kıta bulunmaktadır,7 sayısı Hitler için uğuru simgelemekte ve yine 7 sayısının yıllardır şans ve talih getirdiğine inanılmaktadır.Ve ayrıca Dünya’nın 7 harikası vardır.
Biraz daha araştırırsak kesinlikle daha fazla kanıta ulaşabiliriz.
Stendhal yazdığı “Aşk Üzerine” kitabının aşkın doğuşu hakkında olan bölümünde aşkın nasıl ortaya çıktığının ve neler yarattığının 7 kısımdan oluştuğunu belirtmiştir.
Ay’ın evrelerinin 7 olması tesadüf müdür?İnsan psikolojisine etki eden ayın bu döngüsü insanoğlunun yaşam döngüsüne tesiri olamaz mı?
Aslında bebeklik,çocukluk,gençlik ve yaşlılık olarak nitelendirdiğimiz insan ömrü ve bedeni 7 yılda bir değişime uğrar.Her 7 yılda da insanın hayatında yeni yeni kapılar açılır.Açıldıkça da yaşlanır ve bu böyle devam eder.
Bütün dünya bir sahnedir…
Ve bütün erkekler ve kadınlar
sadece birer oyuncu…
Girerler ve çıkarlar.
Bir kişi bir çok rolü birden oynar,
Bu oyun İnsanın yedi çağıdır…
William Shakespeare’ın ‘Nasıl Hoşunuza Giderse’ adlı oyununun 3. Bölüm 7. Trajedyasıdır
Ömrün ilk yedi yılında bebek ,masum ve tatlıdır.Doğduğu andan itibaren evin merkezine yerleşir ve bir anda tüm dikkatleri üzerine çeker.Biraz daha büyüyüp konuşmaya ve yürümeye başladığında işte o zaman her şey birbirine girer, hiçbir an bile olaysız,gürültüsüz,patırtısız geçmez.
İlk rol bebeklik çağıdır,
Dadısının kollarında agucuk yaparken…
Yedi yıl sonra çocuktaki merak duygusu ağır basmaya başlar sorgular ve inceler.Kafasına yatmayan emir cümlelerine karşı tepki vermeye başlar. Olay çıkarmaya ve bağırmaya meyilli olur.
Sonra mızıkçı bir okul çocuğu…
Çantası elinde, yüzünde sabahın parlaklığı
Ayağını sürerek okula gider…
Aradan bir yedi yıl daha geçer.Bu yedi yıl içerisinde karşı cinsi tanıma isteği duyar ve kişi aşık olmaya başlar.Evet artık kişi diyorum.Çünkü yavaş yavaş kendini bulmaya, keşfetmeye başlar.
Daha sonra aşık delikanlı gelir,
İç çekişleri ve sevgilinin kaşlarına yazılmış şiirleriyle…
Bir bakmışsınız ömürden yedi yıl daha geçmiş yirmi birinci yıla gelinmiş.Bu dönemde iş,rekabet ve birçok 
şeye sahip olmak istenilir.Kişi kendini rüyada hisseder ve her şeyi yapabileceğine inanır.Hayaller kurar.
Sonra asker olur, garip yeminler eder.
Leopara benzeyen sakalıyla onurlu ve kıskanç,
Savaşta atak ve korkusuz,
Topun ağzında bile şöhretin hayallerini kurar…
Hayat ne kadar da hızlı, bir yedi yıl daha aradan su gibi akıp geçmiş.Bu yedi yıl içinde kişi hayalden kurtulup yavaş yavaş gerçekliğe doğru adım atmaya başlar.Olmayacak işlerin peşinden koşmak yerine kesin ve net sonuçlar elde edecek işlere girişir.Büyüdüğünün farkına varır.
Sonra hakimliğe başlar,
Şişman göbeği lezzetli etlerle dolu,
Gözleri ciddi, sakalı ciddi kesimli…
Kişi artık otuz beşinci yaşını da devirmiştir.Yaşam biçimi artık yerine oturmaya başlamıştır.Herhangi bir değişiklik sonucunda her şeyin bir çorap söküğü gibi art arda geleceğine inanır.Bu yüzden de kalıcı değişikliklerden kaçınır.Hatta mümkünse belli bir düzen kurup ona göre yaşamayı tercih eder.
Bilge atasözleri ve modern örneklerle konuşur
Ve böylece rolünü oynar…
Artık ömrünün yarısını tamamlayan kişi yedi yıl sonra kendinde gözle görülür derece de fiziksel ve ruhsal açıdan değişimler fark eder.Deride sarkmalar ve yağlanmalar meydana gelir.Saçlar beyazlaşmaya başlar. Empati kurma yeteneği artar. Karşıdaki kişinin duygu ve düşüncelerine önem vermeye başlar
Elli altısını da geçen kişi hayata olan ilgisinde körelmeler ve yaşamaya karşı isteksizlik hisseder. Kendinde hissettiği bu büyük değişmeler onun hayata ve çevresine karşı depresif bir hal takınmasına yol açar.
Altıncı çağında ise palyaço giysileriyle,
Gözünde gözlüğü, yanında çantası,
Doğduğu günü daha dün gibi hatırladığınız o minik bebek,bir yedi yılı daha geçirdikten sonra kendi torunlarını kucağına almış, gözü gibi bakıyor.Torununu eğlendirmek onun bir an bile olsa küçücük suratındaki taze gülüşü görebilmek için elinden gelen, bildiği tüm şaklabanlıkları yapıyor.Sanki altmış üç yaşındaki küçücük bir çocuğa dönmüş gibi tüm masumiyetiyle ilgi bekliyor.Yani aslında kişi ikinci çocukluğuna giriyor.
Gençliğinden kalma pantolonu zayıflamış vücuduna bol gelir.
Ve kalın erkek sesi, çocukluğundaki gibi incelir
Ve artık ortalama yetmiş yıllık süren hayatın sonuna gelinmiştir.Kişi hayatının en donuk ve içine kapanık halini yaşar.Çöküş başlar ve ondan verimli bir iş yapmasını beklemezsiniz.Bir atasözüyle de bu durum şöyle açıklanmıştır. “Yaş yetmiş,iş bitmiş.”
Son çağda bu olaylı tarih sona erer.
İkinci çocukla her şey biter.
Dişsiz, gözsüz, tatsız, hiç bir şeysiz..
Kişi ancak yaşadığı andan zevk alırsa ve yaptığı şeyden sonra “keşke” deyip pişmanlık duymazsa bu yedi çağın üstesinden mutlu,başarılı ve huzurlu bir şekilde gelebilir.Bu yüzden zaten göz açıp kapayınca bitecek olan ömrümüzün tadını çıkaralım.Ve sonradan pişman olmak yerine işi oluruna bırakıp o anda yapalım.
“ Dünü ya da bugünü değil anı yaşamalısınız.Çünkü şimdi olacaksa bir şey; yarına kalmaz.Yarına kalacaksa eğer ; bugün olmaz.”
–Shakespeare
Kısaca “ CARPE DİEM !!! “
https://masonlar.org/masonlar_forum/index.php?topic=15234.0
https://sanatkaravani.com/kazanmak-ve-kaybetmek-üzerine-shakespeare/