İnsanlar normal hayvanlar değildir. Kedi, köpek gibi hayvanlar sadece hayatta kalmak ve üremek için yaşarlar. İçgüdüleriyle hareket ederler. Biz insanlar öyle değiliz. Bu gün için değil geleceğimiz için yaşarız. İçgüdülerimize değil mantığımıza güveniriz. İşte bizi hayvanlardan farklı kılan şey bu. Mantığımızı kullanmamız için de doğduktan sadece on sekiz ay gibi kısa bir süre geçmesi gerekir. Buradaki asıl sorun bu düşünme yeteneğimizin bizim ahlaki olarak kötü diye nitelendirdiğimiz sonuçlar doğurması. İnsanlar iki yaşındayken bile yalan söyleyebiliyor, daha da büyüdükçe bir şeylere zarar vermenin kötü olduğunu bildiği halde zara vermeye devam edebiliyor. Çevremiz bizim davranışlarımızı etkileyebilir ancak bu insanın tamamen çevresiyle aynı davranacağı anlamına gelmez. Çok naif, iyimser ve dindar bir ailede yetişen biri tamamen aykırı ve agresif davranışlar sergileyebilir. Tersi şekilde çok sinirli ve aykırı biri sakin ve naif insanların yanında bulunursa davranışları iyimserleşebilir.
“İnsan kötü doğar” ya da “insan iyi doğar” gibi söylemler yanlış. İnsan aynı diğer hayvanlar gibi doğar; geri kalanını, iyi ya da kötü biri olmayı kendi seçer. Sadece şunu unutmamak gerek ki her iyi insanın içinde kötülük, her kötü insanın içinde de iyilik yatar.