Sınav Anı

“Bütün dünya sessizliğe büründü bu yardım çığlığını bir tek ben mi duyuyorum?” diye içimden düşümdüm. Beynimin içine direkt olarak gelmiş gibi hissettiren bu çığlıklar beni bırakmadı, büyük bir stresle beraber bu yardım çığlıkları beni sinir ediyordu. Bu çığlıklar muhtemelen benim sonumun gelişini haber veriyordu bana. Sınıfın tam ortasında kafamda sıfır bilgiyle elimde zor bir kararlaydım. Elimde bu sınavı yapmamı sağlayacak hiçbir şey yoktu ve herkes sınava odaklanmış bir şeyler yapıyor olmalarına rağmen bana bakıyorlarmış gibi hissediyor ve daha da çok stres oluyordum. Ayağımı yere aralıksız vuruyor ne yapacağımı düşünüyordum, iki yol vardı sol ve sağ, soldaki yol da beni azar işitmeye yollayabilirdi sağdaki de. Soldaki yol aklıma gelen şeyi yazmak ve doğru çıkmasını dilemek, sağdaki yol yanımdakinden bakmaktı. Daha önce hiç birinden bakmamıştım ama soldaki yolu seçmem daha riskli olurdu, azar işitme olasılığım daha yüksek olmasına rağmen bir de saçma sapan cevaplar vermemden dolayı daha da çok azar işitebilirdim. Ama sağdaki yolda kimse fark etmediği sürece azar işitmezdim fakat bunu yapabilme imkânım azdı. Ben de içimdeki çığlıkları dinleyip yardım istedim, öyle bir şey olsun istedim ki bu sınavı yapmayalım. En sonunda yangın alarmı çalışmaya başladı, yukarıdan su akmaya başlayınca hepimizin sınav kağıtları dahil her şeyi ıslandı nasıl olduğunu anlamadım ama hayatımdaki bütün şansı kullanmıştım. Bu olaydan da böyle kurtuldum.