İki şey arasında karar verminiz gerekse hangisini seçersiniz? Vicdanınızı rahatlatacak bir şey mi yoksa hayatınızı mahvedebilecek bir şey mi? Cevabı çok kolay bir şey değil mi? İşte benim hikayem de bu kadar kolay değildi.
Normal bir gündü. Her klişe hikaye böyle başlar değil mi? Maalesef benimki de böyle başlamadı.
Sabah beni uyandıran şey çalar saatim olur ama o gün bir alarmdı. Kara bir şekilde güne başladık. Herkese en yakın karakola gitmesi gerektiğini söyleyen bir alarmdı. Herkes alelacele arablara bindi. Bir tür hapishane kaçışı olmuştu bu. Bir elektrik kesintisinden dolayı hapishanedeki mahkumların yarısı kaçmıştı. Güvende olmamız için bizi buraya getirmişlerdi. Son günlerde değişik bir şey görenler rapor veriyordu. Ben ise kafeteryanın balkonundaydım. Onu orada gördüm. Hapisten kurtaramadığım o ruh, insan. Size söylemememiştim değil mi, ben bir avukatım.
Turuncu tulumun içinde sığınacak bir yer arıyordu. O suçsuzdu. Kurtardığım, içerdeki zamanını azalttığım herhangi birinden farklıydı. O suçlandığı hiç bir şeyi yapmamıştı. O suçlandığında bir çocuktu.
Ben bunları düşünürken o kendine yine sığınacak bir yer bulmuştu. Karşı apartmanın ikinci katında bir evin camı kırıktı, oraya tırmanmanın bir yolunu bulmuştu.
Sonra arkamdan biri geldi ve hayatımın en büyük kararını vermeme sebep olacak o sözleri söyledi: “Işık Karacoğlu size avukatlık yaptığınız biri hakkında bazı sorular sormamız gerekiyor, lütfen beni takip edin.” Ne kadar basit sözler değil mi?
Başta basit sorular sordular. “Nereye saklanabileceğini biliyor musunuz?” bunlardan biriydi. Onlar ikna olmuş gözüküyorlardı ki komiserleri olduğunu düşündüğüm biri geldi.
“Işık Karacaoğlu tanıştığımıza sevindim. Sizin gibi iyi avukatların adı burada çok duyulur. Arda Us buralarda gözükmüş, eğer gördüyseniz ve söylemiyorsanız olacakları biliyorsunuz. Susmak son kararınız mı?”
İşte oradaydı vicdanıma kurşun sıkan o soru. Her ne cevap verirsem vereyim hayatımı mahvedecek o soru. Asla cevabımın sonu olmayacağı o soru.
“Hayır, hiçbir şey görmedim.” dedim. Orada bir suçlu çocuğun ruhunu kurtarmıştım. Önceden kaybettiğim o ruhu bulup tekrar yerine koymuştum.