Sonunda o ünlü kongreye çağrılmıştım. Bu anı çok uzun zamandır bekliyordum. Artık kendi yapay zekâmı tanıtabilirdim. Ancak kongrede son derece güçlü rakiplerim vardı. Etrafıma baktım, her yerde insansı robotlar vardı ve ellerinde silahlar tutuyorlardı. Katılan her kişi için özel bir koltuk ayarlanmıştı.
Eskiden insanlar “Yapay zekâ dünyayı ele geçirecek.” derdi. Ama bir baktık ki şimdi, bir zamanlar güvenmediğimiz bu yapay zekâlara silah vermişiz. Ben şahsen hâlâ güvenmiyorum.
Derken bir anda… Aha! Kongrenin kurucusu, uçan bir platformla sahneye indi. Kendisi, OpenAI’dan kovulmuş eski bir çalışandı. OpenAI, eskiden en iyi yapay zekâyı geliştiren firmaydı. Şimdi ise ironik bir şekilde, kovdukları bu çalışan hem bu kongreyi kurmuştu hem de OpenAI’ın yeni sahibi olmuştu. Hatta şirketin ismini bile değiştirmişti.
O da ne? Bir ses… Bir bipleme sesi geliyor. Eskiden bu ses, zaman ayarlı bombaların sesi olurdu. Ne? Bir bip sesi mi? Bir anda herkes kaçışmaya başladı çünkü robotlar insanlara ateş açıyordu! Ne oluyor böyle? Hemen korumalarımı çağırmalıyım… Ama telefonlarımızı kongreye girmeden önce almışlardı. Şimdi ne yapacağım? Bu, yapay zekânın bağımsızlığını ilan ettiği gün mü?
Derken askerler geldi. Robotları etkisiz hâle getirdiler. “Ne oluyor?” diye sordum askerlere. Askerler, dünyadaki tüm robotların insanlara saldırmaya başladığını söyledi. Yapay zekâ, birçok silahlı saldırı gerçekleştirmişti.
Bizi hızla bir yer altı üssüne götürdüler. Orada bin yıl yetecek kadar yiyecek, su ve oksijen bulunduğunu söylediler. İnsanlara karşı yapay zekâ… Tahmin ettiğimiz gibi olmuştu.