Sabah erkenden uyanmıştım. Annem, beni okula gitmek için hazırlarken bir yandan da yemeğimi yememi sağlıyordu. Annemle vedalaştıktan sonra otobüse bindim ve okula doğru yola çıktım. Okula vardığımda, en sevdiğim arkadaşlarım Mehmet ve Akif beni okulun girişinde karşıladılar.
İlk dersimiz beden eğitimiydi. Bütün sınıf hep birlikte futbol oynuyorduk. Birden müdür yardımcısı beni odasına çağırdı. Hemen beden eğitiminden çıkıp, korkak adımlarla müdür yardımcısının yolunu tuttum. Odanın kapısına gelince derin bir nefes alıp kapıyı tıklattım ve müdür yardımcısının beni içeriye davet etmesini bekledim. Ama içeriden hiç ses gelmedi. Odaya bakınca, müdür yardımcısının odada olmadığını ve bana bir not bıraktığını fark ettim. Notta şöyle yazıyordu: “Günaydın, anneler seni okulun girişinde bekliyor.”
Bu duruma çok şaşırmıştım ama hemen çantamı toplayıp annemlerin yanına okulun girişine koştum. Okulun girişine vardığımda annelerim beni arabanın önünde bekliyordu. Ne olduğunu şu ana kadar anlamasam da, sanki anlamış gibi sakin tavrımı koruyordum. Annelerim bana şaşkın gözlerle bakıyordu. “Ne oldu? Çok sakinsin.” dediler. Buna karşılık ben de sakinliğimi koruyamayıp, “Hadi artık sürprizi bana da söyleyin.” dedim. Annelerim ise, “Gelince görürsün.” dediler.
Tam olarak 6 saat sonra, kendimi Pamukkale Travertenleri’nin tam ortasında buldum. Buranın çevresi çok ferah ve genişti. Pamukkale Travertenleri’nin girişinin tam ortasında çok güzel bir patika vardı. Hep birlikte ayakkabılarımızı çıkarıp, Pamukkale Travertenleri’nin mavi ve ipeksi sularının arasında geziyorduk. Bu, herhalde hayatımda yaşadığım en mutlu andı…