Bir gün gökyüzünden mavi yerine yeşil yağmaya başlamıştı ve her şey değişmişti. Bu kirli bir asit yağmuru değil, asit yağmuruydu. Bu asit yağmurundan sonra tek yağan şey asitti. Çiçekler, bitkiler, hayvanlar yavaş yavaş tehlikeye giriyorlardı. Sadece onlar değil, biz insanlara da zarar vermeye başladı. Alışamıyordum, dışarıda yağmur yağarken dışarı çıkan bir kişi bile göremezdim ve çok korkuyordum.
Eski evler, tarihi yapılar ve hatta bizim evlerimiz yavaşça çürüyordu bu asit yağmuru nedeniyle. Haberlere çıkıyordu, herkes paniğe kapıldı. Beklendiği gibi, çoğu kişi bu olayı küresel ısınmaya bağladılar. Posterler vardı, bilgilendirici reklam araları vardı ve benzerleri. Şimdi, bu yağmurları ve kirlenmiş havayı durdurmak için egzoz limitleri koymuşlardı. Bir ayda en fazla bir miktar kullanabiliyorduk. Bazı insanlar da elektrikli arabaya geçmişlerdi, yardımcı olmak amacıyla.
10 yıl sonra, bu dönemi sonunda aşmıştık. Zor zamanlardan ve kulaklıklardan sonra dünyayı daha normal hale getirdik. Bu olaydan önce çevre kirliliğini çok önemsemiyorlardı insanlar ama bunu yaşadıktan sonra herkes anlamıştı ve daha dikkatli olmaya başlamışlardı, derslerini almışlardı günün sonunda. Bunu kolay yoldan öğrenebilirlerdi ama hava kirliliğini o kadar kötü duruma getirdik ki artık doğa bize zor yolla öğretti.