Bir gün, yavru serçe Muzip ve annesi Tulip, yemek aramaya çıktılar. Güzel bir ilkbahar günüydü; rengarenk çiçekler açmıştı. Sabah saatleriydi ve orman, yağmurun ardından pırıl pırıl parlıyordu. Yağmurla ıslanmış toprak kokusu, Muzip’in ormanda en sevdiği şeylerden biriydi. Bu yüzden yere konup toprağın kokusunu iyice almak istemişti.
Annesi yemek ararken bir yılan aç bir şekilde etrafta dolanıyordu. Tam o sırada anne serçeyi fark etti. Yılan “Yeni yerini seversin umarım.” dedi ve bir lokmada onu yuttu.
Annesinin sesini duyan yavru serçe Muzip hemen uçarak annesinin yanına geldi ama artık çok geçti. Yılan, az kalsın onu da yutacaktı; ancak Muzip, son anda kaçmayı başardı. Bu olay onu derinden etkiledi ve korkutmuştu. O günden sonra hayatında asla yılanlara, hatta bir halata bile yaklaşmadı.