Annesinin sözünü hiçbir zaman dinlemeyen bir kız varmış, ismi de Alya’ymış. Bir gün yürürken yine yağmur yağmış ama Alya bu sefer üşümemiş. Annesi ona mont almasını söylemiş ama Alya annesine ters çıkıp “Hayır!” demiş. Alya okula montsuz gitmiş ve hava ona göre soğuk değilmiş. Bütün gün okulu üşümeden geçirmiş ama okuldan eve yürürken bir fırtına çıkmış. Alya’nın montu olmadığı için yağmurda sırılsıklam olmuş ve çok üşümüş. Evi hala çok uzaktaymış, o yüzden Alya yağmurun bitmesini beklemiş. Yağmur saatlerce yağmış ve hala aynı hızda devam ediyormuş. Sonunda yağmur azaldığında Alya, koşarak eve gitmiş. Eve gittiğinde öksürüyor, üşüyor ve kötü hissediyormuş. Annesi ona giymesini söylediğini hatırlatmış. Alya annesinden özür dileyip bir süre odasından çıkmamış.
Diğer okul sabahı Alya, özellikle yanına mont almış; hem annesini üzmemiş hem de dün gibi üşümemiş. Eve yürüken yine yağmur yağmış ama Alya bu sefer üşümemiş, hızla evine gidip yemeğini yemiş. Alya o günden sonra montun önemini anlamış.