Bir sabah uyandığımda, herkesin iç sesini duyabildiğimi fark ettim. Önce annemin yanına gittim. Gülümsüyordu ama içinden, “Umarım işe geç kalmam.” diye geçiriyordu. Şaşkındım. Sokakta yürürken herkesin iç sesleri kafamda yankılanmaya başladı. Bir adam bankta oturmuş, dışarıdan sakin görünüyordu ama içinden “Keşke farklı bir hayatım olsaydı.” diye iç geçiriyordu.
Okula vardığımda, sınıf arkadaşlarımın ne düşündüğünü bilmek çok garipti. Biri sınavdan korktuğunu gizliyordu, diğeri ise yanındaki arkadaşına sinirliydi ama nedense gülümsüyordu. İnsanların yüzlerine yansıtmadıkları dünyalar vardı içinde ve ben hepsini duyuyordum.
Başta bu yetenek beni korkutmuştu: gürültü, düşünceler, karmaşa… Sonra alıştım. İnsanları anlamaya başladım. Sessiz görünenlerin ne fırtınalar yaşadığını, mutlu görünenlerin aslında ne kadar yorgun olduğunu fark ettim.
O gün iç seslerin dünyasında kayboldum ama aynı zamanda insanlara daha çok saygı duymayı öğrendim. Herkesin içinde bir hikâye vardı ve artık onları duyabiliyordum.