Her sabah okula giderken hep aynı sokaktan geçerim. Bu sokak genelde sessizdir, sakindir. Etrafda yapraklar hışırdıyor ve ağaçlar hafifçe sallanıyordu. Dışarıda sonbaharın sarı ve turuncu olan yapraklarına bakarken bir gün dikkatimi bir şey çekti. Kaldırımın kenarında kırık bir saksı vardı. Saksının içinde toprağa gömülmüş, solmuş bir çiçek duruyordu. İlk başda önemsemedim. Ama ertesi gün yine baktım. Hala oradaydı. Bu sefer saksının yanına biri küçük bir not bırakmıştı. Notta şöyle yazıyordu: “Kırık olsa da hala yaşayabilir.” Bu cümle beni çok etkiledi. Eve giderken bu sözü düşünüp tekrarlamaya devam ettim. Eve geldiğimde bundan sonra her o sessiz, sakin olan sokaktan geçtiğimde, mutlaka o çiçeğe biraz su verecek ve çiçeğe dikkatle bakacağıma kararına vardım. Her gün yanına uğrayacak, toprağını hafifçe sulandırırcak ve yapraklarını dikkatle inceleyecek, onun durumunu dikkatlice gözlemleyecektim.
Ertesi gün yanımda küçük bir şişe suyla tekrar sokağa çıktım ve o solgun çiçeğe su verdim. Çiçek daha şimdiden bana teşşekür eder gibi oldu. Bunu yapmak beni mutlu ve gururlu hissettirdi. Sonraki günlerde de aynı şekilde çiçekle ilgilenmeye devam ettim. Her sabah okula gitmeden önce mutlaka saksının yanına gidip çiçeğe biraz su verdim ve yapraklarını kontrol ettim. Zaman geçtikçe çiçekte olumlu değişiklikler fark etmeye başladım. Önce toprak giderek yumuşak ve nemli bir hale geldi, sonra solgun yapraklar yeşermeye başladı. Çiçeğin başlarda solgunken zamanla canlanması bana hem umut hemde bana mutluluk verdi. Artık her sabah oradan geçerken yüzümde hafif bir tebessüm oluyordu. Bir hafta sonra ise yeni bir tomurcuk belirdi. Gözlerime inanamadım! Bu küçük çiçek, Hayatımda, zor zamanlarda bile direnmeyi ve umudu temsil eden özel bir simge olmuştu. Çabalarımın sonucunu görmek beni mutlu ve gururlu hissettiriyordu. Her gün oraya gidip çiçeğin büyümesini izlemek, içimde sevinç ve mutluluk kaynağı olmuştu. Bu süreçte, hayatın zorluklarına karşı sabırlı olmanın ne kadar önemli olduğunu daha iyi anladım. Çiçeğin yeniden canlanması, bana yaşamda asla umudu kaybetmemem gerektiğini güçlü ve kalıcı bir şekilde anlattı. Bir sabah, çiçeğin tamamen açtığını gördüm. Rengi canlı ve parlaktı O an içimden:
“Umudu yeniden yeşeriyordu.”
Cümlesi geçti ve artık o çiçek benim için bir umut, neşe ve mutluluk kaynağı olmuştu. Hayatta ne kadar zor durumda olursam olayım, her gün bir damla ilgiyle tekrar ayağa kalkabilirim düşüncesini bana verdi.