Zaman, insan hayatındaki en gizemli kavramlardan biridir. Geçmişte yaşanan olaylar, bugünü şekillendirir; bugün yaşadıklarımız da geleceğe yön verir. Bazen bir filmi izlerken ya da bir tarih kitabı okurken “Keşke o döneme gidebilseydim” diye düşünürüz. Eğer bana bir günlüğüne geçmişe yolculuk yapma fırsatı verilseydi, hiç tereddüt etmeden 19 Mayıs 1919 tarihine, yani Mustafa Kemal Atatürk’ün Samsun’a çıkarak Kurtuluş Savaşı’nı başlattığı o anlamlı güne gitmek isterdim. Çünkü o gün, Türk milletinin kaderini değiştiren bir dönüm noktasıydı.
Samsun’a vardığımda, halkın içinde umutla karışık bir telaş hissederdim. Herkes işgal altındaki ülkenin geleceğini konuşuyor, ama bir yandan da gözlerinde bir ışık belirmeye başlıyordu. O ışığın adı Mustafa Kemal’di. Onu ilk gördüğümde yüzündeki kararlılığı, gözlerindeki inancı hemen fark ederdim. O, milletini kurtaracağına bütün kalbiyle inanmış bir liderdi. O gün orada bulunmak, bağımsızlığın ilk adımına tanıklık etmek benim için tarifsiz bir duygu olurdu. Halkın arasında dolaşırken insanların konuşmalarına kulak verirdim. Kimisi umutsuzca “Artık hiçbir şey değişmez” derken, kimisi de “Bir liderimiz var, biz bu zorlukları yeneriz” diyordu. Ben de onlara gelecekte neler olacağını, Cumhuriyet’in kurulacağını, kadınların eğitim alacağını, çocukların özgürce okullara gideceğini söylemek isterdim. Fakat zamanın akışını bozmamak için sadece sessizce izlerdim. Akşam olduğunda Atatürk ve silah arkadaşlarının bir masada ülkenin kaderini tartıştığını görürdüm. Onların cesaretine, inancına ve azmine hayran kalırdım.
Zaman yolculuğum bittiğinde bugüne dönerdim ama artık aynı insan olmazdım. Çünkü bir milletin yeniden doğuşuna, bir liderin kararlılığına tanıklık etmiş olurdum. O bir günlük deneyim bana tarihin sadece kitaplarda değil, insanların yüreklerinde yaşadığını öğretirdi. Eğer gerçekten geçmişe gidebilseydim, 19 Mayıs 1919’da Atatürk’ün yanında olmak, Türk milletinin bağımsızlık yolculuğuna bir adım da olsa tanık olmak, hayatımın en anlamlı günü olurdu.