Sabah güneş doğarken gözlerimi açtım. Karnım yine açtı ama buna alıştım. Annem, “Bugün su bulabiliriz belki.” dedi. Su kuyusu köyümüze çok uzakta olduğu için oraya yürümek zorundayız. Yol boyunca sıcak hava yüzüme vurdu. Ayaklarım çıplaktı ama yürümeye devam ettim. Çünkü su bulamazsak gün daha da zor geçecekti.
Kuyunun başına geldiğimizde kalabalık bir sıra vardı. Herkes bizim gibi susuzdu. Sıramız geldiğinde annem kabı doldurdu ama su çok azdı. Yine de mutlu oldum çünkü en azından biraz içebilecektik. Eve dönerken kardeşim yoruldu. Ona suyumdan verdim. Çünkü onu güçlü görmek beni de güçlü yapıyordu. Akşam olduğunda annem küçük bir çorba yapmayı başardı. Tadı çok güzeldi çünkü aç karnına her şey güzel gelir.
Yatağa uzandığımda kendi kendime söz verdim: Bir gün büyüyüp köyüme daha çok su ve yiyecek getireceğim. O günleri hayal ederek uyudum.