Bir sabah uyandım ve her zamanki gibi yerde yatıyordum. Ama yer yumuşaktı. Sonra bir baktım ki aslında yataktaydım! Hemen etrafa bakındım ve gördüm ki bir sürü su vardı. Annem kana kana su içiyordu. Ben de yataktan fırlayıp su içmeye başladım. Sanırım o gün, hayallerimin gerçekleştiği gündü!
Su içtikten sonra kaldığımız evi gezdim ve evde hiçbir şey yoktu! Mutfak, tuvalet, televizyon, koltuk… Hiçbiri yerinde değildi. Çok mutluydum ama bir an durup düşündüm:
— Keşke babam da yaşasaydı, o da bizimle bu keyfi paylaşabilirdi, dedim kendi kendime.
O sırada annem bir anda:
— Kalk Elif, dışarı çıkıyoruz, dedi.
Dışarısı çok güzeldi; çimenlerle dolu, kurak ve susuz araziler yoktu. O kadar hayranlıkla izliyorduk ki gelen geçen insanlar “Ne yapıyor bunlar?” diye bakıyordu.
Sonra yemek yemeye gittik. Çok fazla seçenek vardı ve istediğimiz her şeyi yedik. Uzun zaman sonra ilk defa bu kadar keyifle yemek yemiştim. Eve geri döndük ve televizyon izledik. Bir sürü program, dizi ve film vardı. Yaklaşık bir saat onları izledik.
Ardından sokakta yürümeye başladık çünkü tabelalara bakarak nerede olduğumuzu anlamaya çalışıyorduk. Bir tabela gördüm: Çankaya. Sanırım Ankara’daydık. Ankara’nın güzel bir bölgesindeydik.
Tam o anda annem:
— Uyan Elif, hadi, dedi.
Meğerse her şey sadece bir rüyaymış. O an yıkıldım. Bu kadar güzel şeyler gerçek değildi; rüya sadece bir hayal olarak kalmıştı.