Bugünün çocuklarının geçmişteki insanlara ve çocuklara göre neden daha yalnız olduklarını veya farklı davrandıklarını hiç düşündünüz mü bilmiyorum ama bu benim kafamı oldukça kurcalayan bir konu. Şimdiki çocuklar ve gençler özellikle de 5-20 yaş arasındaki insanların geçmişle kıyaslandığındaki hareketleri, hobileri ve hissettikleri çok farklı.
Şimdi, durumu iyi olup da kendisine veya çocuğuna herhangi bir elektronik cihaz almayan kişilerin sayısı yok denilecek kadar az. Çok küçük yaştan itibaren çocuklar artık ya televizyona ya bilgisayar oyunlarına, hiç olmazsa o insanın kafasını bulandıran 30 saniyelik videolara takılıp kalıyor ve zamanlarının önemli bir kısmını buna ayırıyorlar. Açık konuşmak gerekirse artık bence bu ebeveynlerin gözünde de o kadar büyük bir şey değil. Çünkü, aman çocuğum sıkılmasın, aman ağlamasın, beni sinirlendirmesin gözüyle bakıyorlar. Tabii ki de bunun çocuk üzerindeki etkisi büyük oluyor. Artık çocuklar ve gençler, sosyal medyayı, oyunları gerçek hayat arkadaşlıklarının yerine geçirip, daha önemli kılıyorlar. Ancak bu, kişilerin duygusal bağlarını zayıflatıyor; yüz yüze iletişimi azaltıyor, bu da yalnızlığı tetikliyor.Bununla birlikte, sokak kültürünün büyük bir oranda azaldığını görebiliriz. Eskiden çocuklar, gençler, mahallerde, sokaklarda oyunlar oynar, arkadaşlıklar kurarlardı. O kadar eğlenirlerdi ki anneleri çağırınca gitmek bile istemezlerdi.
Sadece oyun oynayarak bile kolayca arkadaşlık kurarlardı.Şimdi ise haklı olarak, anne ve babaların güvenlik kaygıları var. Sokaklar eskisi kadar güvenli değil.Bununla birlikte ve teknolojinin gelişmesiyle, sokak kültürü de günden güne azaldı.Bir başka neden ise, kişilere dayatılan akademik ve sosyal baskılar.
Eskiden olsa, mahalle kenarındaki okula gidilir, üniversiteye kadar ise gidilen okul çok dert edilmezdi. Şimdi ise, çeşitli okulların eğitimlerini kısayladığımızda, çok farklı eğitim yöntemleri görebiliyor, okuldaki çevrenin de, gelen kişilerin de çok farklı olduğunu görebiliyoruz.Bunun ile birlikte çocuğunun daha iyi bir eğitim almasını isteyen veliler, çocuklarında ister istemez bir baskı oluşturabiliyorlar. Bu, kişide stres ve kaygıya sebep olabiliyor ve kimileri içine kapanmayı tercih ediyor.Yine eskilerde, aile yapısı çok farklıydı. Kimileri daha büyük ailelerin içine doğarlardı. Bu, daha çok akraba, daha çok kardeş demekti ve birlikte oldukça zaman geçirilirdi. Günümüzde ise yine haklı olarak ebeveynler, ekonomik veya kendı istekleri doğrultusunda daha az çocuk dünyaya getirebiliyorlar bu da kardeşlik bağlarının zedelenmesine sebep olabiliyor ve yalnızlığı beraberinde getiriyor.Eğer dikkat ettiyseniz, şimdinin toplumunun kültürü ve algısı da değişkenlik gösterdi. İş yerlerinde , okullarda hatta sosyal çevrelerde bile bir rekabet var. Bu da kişinin kendini yetersiz hissetmesine neden olabiliyor.
Bütün bu nedenler de yeni neslin yalnız hissetmesine veya farklı davranışlar ve alışkanlıklar geliştirmesine neden olabiliyor ve bunun önüne geçmek de yazık ki oldukça zor.