Merhaba, ben Etina. Doğu Afrika’da, Malavi’de yaşıyorum ve 11 yaşındayım. Burası inanamayacağınız kadar sıcak. Evet, biraz abartıyorum ama gerçekten çok sıcak. Bir kız kardeşim var, ismi Elfas. Burada yemek bulmak çok zor, ülkemiz fakir ama arada yardım sayesinde yiyecek bulabiliyoruz.
Bazen insanlar “Orada nasıl hayatta kalıyorsun?” diye soruyor. Ben de bilmiyorum… Son zamanlarda oldukça aç kaldım çünkü benden büyük bazı çocuklar daha fazla yemek bulup yiyor. Burada sadece bir okul var; ben 5. sınıftayım, kardeşim Elfas ise 2. sınıfta. Annem ve babam hep çalışıyor, ama ne yaptıklarını tam olarak bilmiyorum. Ah, size bir de abimden bahsetmeyi unuttum! Adı Efesar ve 15 yaşında. Okula gitmiyor çünkü bize su ve yiyecek bulmak için çalışıyor. Burası çok kurak, su bulmak oldukça zor… Aha, işte abim geldi, elinde iki kova su var! Yehuuu! Çok susamıştım.
Efesar: Abicim, ne yazıyorsun?
Etina: Abi, ödev verdiler de okuldan.
Efesar: Aaa, öyle mi? Çok özür dilerim abicim!
Etina: Sorun değil abi.
Efesar: Yok yok, sorun değil, hadi devam et.
Bir de 6 yıl sonra, Malavi’de daha gelişmiş bir şehirde yaşayabileceğimizi hayal ediyorum. O zaman ben 11. sınıfta, kardeşim ise 8. sınıfta olacak. Bu yüzden derslerimi çok iyi yapmak istiyorum.
Üç saat sonra annemler de geldi. Hava hâlâ çok sıcak ama ekmek bulmuşlar, çok mutluyum.
Annem: Evet çocuklar, bugün fazlasıyla ekmek bulduk.
Babam: Öfff, sanki sen buldun da ben bulmadım! (komik bir şekilde)
Yemek yedik ve karnım doydu. Arkadaşım Defana geldi, birlikte kolye ve bilezik gibi şeyler yapıyoruz.
Bir saat sonra ellerim çok ağrıdı, artık uyumak istiyorum. Arkadaşlar, artık uyumam lazım.
Benim bir günüm böyle geçiyor. Hoşçakalın ve tok kalın!