Günümüz çocukları, yani bizler, çoğu zaman geçmişte yaşayan insanlara kıyasla daha yalnız hissediyoruz. Bunun pek çok nedeni var, ama bence en önemlisi teknoloji. Teknoloji hayatımızın her alanına girmiş durumda, telefonlar, tabletler, bilgisayarlar… Hepsi bizimle, ama aynı zamanda bizleri birbirimizden uzaklaştırıyor. Şimdi bu düşüncemi biraz açmak istiyorum, çünkü bu durumun farkında olmak bence çok önemli.
Öncelikle, sosyal medyanın etkisinden bahsetmek zorundayım. Instagram, TikTok, YouTube derken, hepimiz günümüzün büyük bir kısmını ekranlara bakarak geçiriyoruz. Bir fotoğraf paylaşmak, bir video izlemek veya başkalarının hayatına bakmak, sanki arkadaşlarımızla vakit geçiriyormuşuz gibi hissettiriyor. Ama aslında yalnızız. Çünkü bütün bu iletişim biçimleri yüz yüze olmuyor. Mesajlaşmalar, beğeniler, yorumlar… Hepsi yapay bir yakınlık sağlıyor. Gerçek bir kahkahanın, omuz omuza oturmanın, birlikte oyun oynamanın yerini tutmuyor. Geçmişte çocuklar mahallede arkadaşlarıyla sokakta oynardı, ip atlar, misket oynar, saklambaç oynardı. Şimdi biz odalarımızda telefonun ışığıyla yalnız başımıza vakit geçiriyoruz.
Bir diğer neden, teknoloji sayesinde eğlencenin çok kolay erişilebilir hale gelmesi. Eskiden insanlar eğlenmek için birbirlerine ihtiyaç duyuyordu. Film izlemek için sinemaya gitmek, oyun oynamak için arkadaş bulmak gerekiyordu. Şimdi ise tek başımıza telefonumuzdan film açabiliyoruz, oyun oynayabiliyoruz. Hatta çevrim içi oyunlarda başka insanlarla oynasak bile, onları gerçek hayatta tanımıyoruz. Oyun bittikten sonra odada yalnız kalıyoruz. Bu yüzden, arkadaşlara fiziksel olarak ihtiyaç duymamak, aslında bizi sosyal açıdan daha yalnız bireylere dönüştürüyor.
Ayrıca, teknolojinin getirdiği sürekli karşılaştırma hali de bir yalnızlık sebebi. Sosyal medyada herkesin en mutlu, en güzel anları paylaşılıyor. Fotoğraflarda herkes çok mutlu, çok başarılı ve çok sosyal görünüyor. Biz de kendi hayatımıza baktığımızda, kendimizi eksik hissedebiliyoruz. Bu da içsel bir yalnızlık yaratıyor. İnsanlarla bir arada bile olsak, kendimizi dışarıda kalmış gibi hissedebiliyoruz. Belki de bu yüzden günümüz gençleri geçmişteki insanlara göre daha fazla kaygılı, daha fazla içine kapanık.
Bir de aile ilişkilerine değinmek istiyorum. Teknoloji, evde bile birbirimizle iletişimimizi azaltıyor. Eskiden aileler akşam yemeğinde sohbet eder, günlerini paylaşırdı. Şimdi aynı masada bile herkesin elinde telefon oluyor. Ben de bazen arkadaşlarımla değil, telefonumla vakit geçirmeyi tercih ediyorum. Çünkü daha kolay, daha hızlı, daha az çaba gerektiriyor. Ama sonuçta bir süre sonra fark ediyorum ki o ekranlar bana gerçek bir arkadaşlık hissi vermiyor.
Sonuç olarak, teknoloji elbette hayatımızı kolaylaştırıyor ama aynı zamanda bizleri yalnızlaştırıyor. Telefonlarımızdan ayrılmak istemiyoruz, sosyal medyada vakit geçiriyoruz, oyunlar oynuyoruz. Ama bunlar gerçek dostlukların, yüz yüze sohbetlerin, birlikte geçirilen zamanların yerini tutmuyor. Bence bu durumun farkına varıp dengeyi kurmak çok önemli. Çünkü teknoloji dostumuz olabilir ama onun bizi yalnızlaştırmasına izin verirsek, asıl kaybı biz yaşayacağız.