Anne, çok heyecanlıyım! Yarın Mustafa Kemal Paşa Ankara’ya geliyor. Mehmet, Mustafa, Ali ve ben hep beraber gidip gelişini bekleyeceğiz. Paşa, tam saat 12’de geliyormuş. Bu yüzden erken yatıp erken kalkacağız. Çünkü Paşa’yı görmeden önce oyun oynayacağız. Bir de babam bizimle geliyor mu?
“Hayır oğlum, baban gelmiyor, işte olacak.”
“Tamam anne. Ben yatıyorum. İyi geceler.”
“İyi geceler oğlum.”
Sabah oldu.
“Anne, günaydın!”
“Günaydın oğlum.”
“Anne, ben hemen kahvaltı yapıp çıkıyorum.”
“Tamam oğlum, görüşürüz.”
“Annecim, ben çıktım.”
Mehmet’in evine gittim.
“Mehmet, hadi kalk!”
“Tamam, geldim.”
“Hadi Mustafa’yı almaya gidelim.”
Mustafa’nın evine vardık.
“Mustafa, günaydın! Hadi kalk, gidiyoruz.”
“Kim kaldı?”
“Hadi kalk, Ali’yi alalım.”
Ali’nin evine gittik.
“Ali, hadi kalk! Paşa’yı görmeye gidiyoruz.”
“Tamam, tamam, kalktım.”
“Önce seksek oynayacaktık.”
“Tamam, tamam, oynayıp gideceğiz. Hadi başlayalım.”
Üç tur beştaş oynadıktan sonra:
“Sonunda bitti. Hadi Ata’yı görmeye gidelim!”
Alan çok kalabalıktı.
“Oooo, kalabalığa bakın! Herkes gelmiş.”
“Pardon amca, Paşa’nın gelmesine ne kadar kaldı?”
“15 dakika kaldı evlat.”
“Çok sağ olun amca.”
Evet, sonunda gelmişti! Sarı saçlı, mavi gözlü… Anlatıldığı kadar yakışıklı ve keskin bakışlıydı. Tüm halk onu aynı anda selamladı, o da herkese selam verdi. Tam önümüzden geçerken, “Paşam, sizi çok seviyoruz!” dedim. O da bana, “Sağ ol çocuk, ben de seni çok seviyorum.” dedi. O anda kalbim pır pır etti. Bu günü asla unutmayacağım!