Bu gerçekten şok ediciydi. En son hatırladığım şey, motosikletimle yokuş aşağı inerken gördüğüm büyük bir beyaz ışıktı. Uyandığımda ise gözlerime inanamadım. Etraf tamamen değişmişti… Garip bir hastane ortamı, etrafımda bir sürü doktor vardı. Sanki benim uyanmamı bekliyorlarmış gibi hepsi bana bakıyordu. Ne olduğunu anlayamamıştım.
Gerçeği öğrendiğimde ise adeta donakaldım. Meğerse motosikletimle giderken bir araba bana çarpmış ve kafama aldığım ağır darbe yüzünden tam 55 yıl boyunca komada kalmışım. En çok merak ettiğim şey, nasıl bu kadar uzun süre hayatta kaldığımdı. Doktorlar ise bana, insan ömrünü 180 yıla kadar uzatan ilaç ve serumların üretildiğini söylediler.
İnsan ömrünün uzadığını öğrendiğimde çok sevindim. Hemen sevdiğim insanların hâlâ hayatta olup olmadığını sordum ve annemin yaşadığını duyunca ona gitmek istedim.
Hastaneden çıktığımda ise gördüklerime inanamadım: uçan arabalar, dev gökdelenler, ışıklı afişler, havada süzülen robotlar… Sanki bıraktığım dünya tamamen yok olmuş, yerine bambaşka bir gelecek gelmişti. İlk başta şok oldum ama sonra yavaş yavaş gözüm alıştı.
Annem beni gördüğünde gözyaşlarına boğuldu. Başta bunun bir rüya olduğunu düşündü ama sarılınca gerçek olduğunu anladı. Onları yemeğe çıkarmak istedim ve araba anahtarını istedim. Ancak artık arabalar yerine ışınlanma cihazlarının kullanıldığını söylediler. Duyduklarıma inanamadım. Hemen denemek istedim ama cihazın yalnızca 15 dakikada bir çalıştığını söylediler.
Ne olduğunu bile anlamadan ışınlama başladı ve bir anda kendimi bir restoranda buldum. Yemek söylemek istedim fakat menü çok garipti. Annem bana artık yiyeceklerin çoğunun sanal tat olarak verildiğini, yani yapay şekilde oluşturulduğunu anlattı. Nasıl işlediğini tam anlamasam da denedim… Ve gerçekten de pizza yiyormuşum gibi bir tat aldım. Çok garipti. Sanki benim bıraktığım dünya tamamen silinmişti.
Bir düşünsenize… Sadece bir gün bıraktığınız dünya, geri döndüğünüzde bambaşka bir hâle geliyor.
Benim yerimde olsaydınız, ne yapardınız?