Bir sabah uyandığımda, insanların iç seslerini duyabildiğimi fark ettim. Bunu ilk fark ettiğimde gerçekten çok şaşırdım. Ancak o an bununla ilgilenecek vaktim yoktu, bu yüzden konuyu daha sonra düşünmeye karar verdim. Hemen hazırlanıp kahvaltı yapmak için mutfağa gittim.
Masaya oturduğum sırada bir fısıltı duydum:
“Öf ya, yine mi bunu yiyeceğiz? Bıktım artık bundan!”
Bu ses, erkek kardeşimin sesine çok benziyordu. Yüzüne baktığımda gerçekten de yemekten bıkmış gibi durduğunu fark ettim. O anda bir kez daha başkalarının iç sesini duyabildiğimi hatırladım. Bu özelliğin aslında çok faydalı olabileceğini düşündüm ve okula gidene kadar bunu kafamda evirip çevirdim.
Okula girdiğimde ise adeta her kafadan bir ses çıkıyordu. Başta bunun geçici bir durum olduğunu düşündüm ama zamanla bu sesler beni oldukça yormaya başladı. Günün sonunda nihayet eve dönme vakti geldi. Eve geldiğimde de herkes bir şeyler düşünüyor ve bu düşünceler kafamda çınlıyordu.
Yatağıma uzandığımda, bugünün ne kadar yorucu geçtiğini düşündüm. Eğer bu durum böyle devam edecekse kendimi kontrol etmeyi öğrenmem gerektiğine karar verdim.