Evde hayvan beslemek, anne ve babamdan hep istediğim ama bir türlü gerçek olmayan hayalimdir.
Barınakta yaşayan birçok kedi ve köpek var. Hepsinin yardıma ve sevilmeye çok ihtiyacı var. Bana her zaman barınaktan alacağım yavru bir beyaz kedi fikri çok sevimli gelmiştir.
Evimize bir defasında dayımın yavru kedisi gelmişti. Onlar gelip alana kadar bir süre bizde kalmıştı. Ona hemen oda açtım. Yavru minicik bir kediydi. Annesinden yeni ayrılmıştı ve üzgün olmalıydı. Onu kucakladım ve sardım, annesini özlemesin istedim. Kalbim hüzün ve sevgiyle doldu sanki…
Annem ve babam, evde hayvan beslemenin çok büyük bir sorumluluk olduğunu, biz de iki kardeş olduğumuz için bu sorumluluğu şimdilik istemediklerini anlattılar. Biz evden büyüyüp gittiğimizde bir hayvan evlat edinebileceklerini söylediler.
Biliyorum, minik bir kedi bile olsa bir sorumluluğu var: aşısı, tuvaletinin temizliği, maması, suyu, tırnak kesimi… Annem, bir kedi alırsam hepsinden benim sorumlu olacağımı söylüyor ve aramızda kalsın, böyle söylediğinde ona birazcık kızıyorum. Bana destek olmalarını istiyorum. Bunları henüz tek başıma üstlenecek kadar büyümedim. Bu sorumluluğu da tam olarak yerine getirebileceksem almak istiyorum. Bu da hayallerimi biraz ertelemem gerektiğini gösteriyor bana.
Şimdilik annemleri ikna edemedim, bir kedim yok. Minik, minnoş, beyaz bir kedi; benim onu sahiplenmem için bekliyor biliyorum. Bu hayali kurmak bile beni çok mutlu ediyor. Beni bekle minik kedi, seni sahipleneceğim.