Gün batımının turuncuya çalan ışıkları, sakin bir deniz kıyısında kurulu masamıza vuruyordu. Karşımda oturan kişi, futbolun yaşayan efsanesi Lionel Messi’ydi. İlk başta inanmakta zorlandım. O, sade giyimi ve utangaç gülümsemesiyle sanki mahallemden bir çocuk gibiydi.
“Bu kadar başarıdan sonra hâlâ heyecanlanıyor musun sahaya çıkarken?” diye sordum.
Gözlerini hafifçe kıstı, düşünceli bir ifadeyle “Top ayağıma geldiğinde her şey susar. Seyirci, stres, medya… sadece ben ve oyun kalır.” dedi. O an, başarının aslında ne kadar içten ve sade bir yerden geldiğini anladım. Messi için futbol, gösteri değil; bir tür meditasyondu. Yemek boyunca Arjantin’den, ailesinden, çocukluk günlerinden konuştuk. “Hâlâ annemin yaptığı milanesayı hiçbir şeye değişmem,” dedi gülerek.
Gece sona ererken ona teşekkür ettim. Messi, hafifçe omzuma dokundu: “Unutma, yetenek önemlidir ama sevgi olmadan hiçbir şey büyümez.” O söz, yıldız bir futbolcudan çok, bilge bir dostun nasihatı gibiydi.