ÇOK ŞANSSIZIM

Saniyelerde yaşıyordum. “Bir mucize gerçekleşse.” dediğim o anda bir yakınım hayatına gözlerini yumdu. Ne zaman bir şey dilesem gerçekleşirdi, bu anda gerçekleşmedi. Yoksa sihrimin kaynağı olan elmasa bir şey mi olmuştu?
Bunu bilmek zorundaydım çünkü benim güçlerim olmazsa ona yardım edemezdim. Hızlıca ayağa kalktım. O olmazsa hayatım solardı, o benim için çok önemliydi. Benim yüzümden ölmesini istemiyorum. Keşke sinirlenip onu itmeseydim. Böylece kafasını taşa vurmazdı.
Ben bu duygularla boğuşurken elmasın olduğu odaya geldim. Tahmin ettiğim gibi elmas yoktu. Onun yerine bir not vardı. Notta şöyle yazıyordu:
“Sevgili dostum, elması hep istediğimi biliyorsun. Artık hayallerim gerçekleşti. Artık hava atamazsın.”

Aman ne güzel, şimdi de bu dert oldu. Ne yapacağımı düşünüyorken arkamdan bir ses yükseldi:
“Aaa, demek notumu okumuşsun!”

Bu sesten nefret ediyordum. Yavaşça arkamı döndüm fakat hiç düşünmediğim bir şey vardı: O, ateşler içinde yanıyordu.
Durdurmaya çalıştım ama olmuyordu. O, gözümün önünde kül olup gitmişti.

O günden sonra Tokyo’ya gittim ve psikolojik tedavi almaya başladım.