“Gençler bizim geleceğimizdir” cümlesi, çokça tekrarlandığı için anlamını yitirmiş, içi boşalmış bir kalıp haline gelmiştir. Oysa gençlik ne yalnızca bir bekleme odasında zamanı gelmesini bekleyen bir kuşaktır, ne de yalnızca geleceğin pasif taşıyıcısıdır. Gençlik, şimdiye dair söz söyleme hakkına sahip bir bilinç, bir irade ve bir varoluş biçimidir.
Bugün birçok karar, hâlâ gençlerin yok sayıldığı, onların fikirlerinin “zamanla oturacağı” varsayımıyla şekillendiriliyor. Oysa gençler, yalnızca eğitim sisteminin öznesi değil, aynı zamanda sistemin sorgulayıcısı; yalnızca teknolojinin tüketicisi değil, aynı zamanda onun yön vericisidir. Onlar; iklim krizini, toplumsal eşitsizlikleri, dijital yabancılaşmayı ve geleceksizlik hissini derinden hissediyorlar. Ama bu hissedişin bir karşılığı, bir yankısı olması gerekir. Gençlik, kendisini sadece sosyal medyada ifade ederek ya da protestolarla ses duyurarak var etmemeli; aynı zamanda bu toplumun yasalarında, kurumlarında ve karar alma mekanizmalarında da yer bulmalıdır.
Gençlerin fikirlerinin toplumsal süreçlerde yer bulabilmesi için önce onların birer birey olarak tanınması gerekir. Ailede, okulda, siyasette — her yerde. Ezberin sorgulamaya, sessizliğin diyaloga, temsiliyetin gerçek katılıma dönüşmesi gerekir. Gençlere alan açmak demek, onların hatalarını da, cesaretlerini de, hayallerini de ciddiye almak demektir. Bu, onları sadece dinlemekle değil, söylediklerini dikkate almakla, birlikte üretmekle ve birlikte yön vermekle mümkündür.
Sonuç olarak, gençliğe değer vermek; onları yalnızca alkışlamakla, geleceğe dair umut yüklemekle ya da “bir gün sizin zamanınız gelecek” demekle değil, tam da bugünün merkezine yerleştirerek, fikirlerini ciddiye alıp onları toplumsal dönüşümün gerçek ortakları olarak kabul etmekle mümkündür. Gençliğin taşıdığı sorgulama arzusu, değişim gücü ve yenilik arayışı; bir toplumun damarlarında akan canlılıktır. Bu canlılığı görmezden gelen toplumlar, yalnızca geleceği ıskalamaz, aynı zamanda bugünü de yitirir.