Gece ders çalışıyordum. Saat epey geç olmuştu. Tam uyuyacakken dışarıdan gelen bir sesle irkildim. Pencereye doğru koştum. Sanki birisi cama tıklamış gibiydi. Kalbim hızla atmaya başladı, içimi tarif edemediğim bir korku kapladı.
Ailem çoktan uyumuştu bu yüzden onları uyandırmak istemedim. İçimden “Büyük ihtimalle rüzgârdır.” dedim ve yatağıma döndüm. Gözlerimi tam kapatmıştım ki aynı sesi tekrar duydum, hem de bu kez daha yüksek bir şekilde.
Tüm cesaretimi toplayıp bakmaya karar verdim. Ellerim titreyerek camı açtım fakat hiç kimse yoktu. İçimdeki korku ve huzursuzlukla uyudum. Günler geçti ama aynı sesi hâlâ duyuyordum.
Artık içimdeki o korku eskisi gibi değildi, hatta korktuğumu bile sanmıyordum ama geçen gün olanlar çok daha farklıydı. Sanki biri cama yumruk atmış gibiydi! O kadar korkmuştum ki çığlık attım. Ailem koşa koşa yanıma geldi.
— “Kızım, iyi misin?” dediler.
Ne diyeceğimi bilemedim. Anlatsam inanırlar mıydı acaba? Yoksa “Kâbus gördüm.” mü desem? Çünkü bana inanacaklarını pek sanmıyordum ama yine de anlatmayı tercih ettim ve her şeyi söyledim.
Ailem “Rüzgârdır, kızım.” dedi. Ertesi gün okula gittiğimde arkadaşım bana bakarak kıkırdıyordu. Nedenini sormadan hemen ben başladım konuşmaya:
— “Hilal, ne oldu, inanamazsın!” dedim.
O da kahkaha atmaya başladı. Ne olduğunu sorduğumda ise bana “O kişi bendim!” dedi ve gülmeye devam etti.
Nasıl yani? Bunların hepsi şaka mıydı? O an rahatladım ama bir yandan da çok sinirlendim.