Bir sabah uyandım, hemen annemin yanına indim. “Günaydın, anne!” dedim. O anda kulağıma bir ses geldi. Duyduğum, annemin iç sesiydi! Bir anda fark ettim ki annemin zihnini okuyabiliyorum. Bu bana ilk başta çok cazip geldi. Sevinçle “Acaba daha neler duyacağım?” diye düşünüp kendimi sokağa attım.
İnsanların yanından geçerken onların iç seslerini duymaya başladım. Fakat bir süre sonra, aynı anda onlarca ses duymak beni çok yordu. Başta eğlenceli gelen bu durum, kısa sürede bir kabusa dönüştü.
Aslında zihin okumak, insanların senin hakkında ne düşündüğünü öğrenmek için güzel bir şeydi ama… Bir süre sonra zihnimde o kadar çok ses oldu ki, bu gürültü başımı ağrıtmaya başladı.
Üstelik insanların benim hakkımdaki olur olmaz düşünceleri canımı sıktı, tedirgin etti, huzursuz olmama neden oldu. Bunları yaşayınca, insanların zihinlerini okumanın hiç de iyi bir şey olmadığını anladım.
Bu kargaşadan kurtulmak için eve döndüm. Uzun süre bu durumdan nasıl kurtulabileceğimi düşündüm ve sonunda annemle paylaşmaya karar verdim.
Tam anneme doğru gidiyordum ki… annemin sesiyle uyandım. 😊