Ben zamanda yolculuk yapsam ve geleceğe dönebiliyor olsam, 1937 yılına giderdim. Neden mi? Çünkü Mustafa Kemal Atatürk’ün öldüğü yıldan önceki yıl. Bu döneme gidip yapmak istediğim şey ise, Atatürk’ün yanına gidip, “Atam, siz bir yıl sonra vefat edeceksiniz. Lütfen kendinize iyi bakın, herkes sizi çok seviyor ve size minnettar.” derdim. Giderdim yanına ve sarıldıkça sarılırdım. Bir gün de olsa sarılmayı asla bırakmazdım.
Herkese haber verirdim: “Atamızın son ayları.” diye. Eminim herkes günlerce, hatta aylarca ağlayan olurdu bence. Üzüntüsünü farklı farklı ifade edenler de olabilirdi. Aynı Mustafa Kemal Atatürk’ün vefat ettiği gün gibi, herkes yas tutmaya başlar, evlere kapanırdı. Atatürk’ün yaptıklarını düşünmeye başlarlardı. Yani Türkiye’yi kurtardığı günleri, Latin alfabesini getirdiği günü, ağaç dalı eve değdiğinde ağacı kesmek yerine evi raylara bindirip oynattığı ve doğa sevgisini gösterdiği o kutsal günü herkes ağlayarak canlandırırdı aklında, kalbinde.
Hiç kimseyi gülerek göremezdi kimse. Hiç gülen olmazdı; ne evlerde, ne okullarda, ne yollarda, ne de iş yerlerinde. Kısacası, zamanda yolculuk yapabilsem bu dönemlere giderdim.