2050 yılında, çocukluk hayalim gerçek oldu ve İtalya’nın Milano şehrinde düzenlenen uluslararası moda fuarına katıldım. Daha kapıdan içeri adımımı atar atmaz sanki bambaşka bir dünyaya girmiş gibi hissettim. Gökyüzüne kadar yükselen cam tavanların altından ışıklar geçiyor, yerden tavana kadar hologram ekranlarda modellerin yürüyüşleri yansıyordu. Teknoloji ve estetik bir araya gelmiş, adeta bir sanat eserine dönüşmüştü.
Fuarın içindeki hava parfüm, deri ve taze çiçek kokularıyla doluydu. Her markanın standı, kendi evrenini yaratmış gibiydi. Chanel, zamansız zarafetiyle büyülüyor; siyah ve beyazın asaletini teknolojiyle harmanlamıştı. Elbiseler kumaş değil, adeta ışık gibi akıyordu üzerlerinden. En çok kalabalığın toplandığı yerlerden biri de Balenciaga standıydı. Burada sürdürülebilir materyallerden yapılmış ve artırılmış gerçeklikle değiştirilebilen kıyafetler sergileniyordu.
Ama asıl büyülenmem, podyum gösterisi başladığında oldu. Sahneye ilk çıkan model, yıllardır hayranı olduğum dünyaca ünlü top model Bella Hadid’in kızı Luna Hadid’di. Onun zarif yürüyüşü, duruşu ve gözlerindeki özgüven, herkesi büyüledi. Yüzündeki minimal ama ışıltılı makyaj, tenine entegre olmuş gibi görünüyordu. Giydiği elbise ise Louis Vuitton’un geleceğe özel “Akıllı Moda” koleksiyonundandı. Kumaş, vücut ısısına göre rengini değiştiriyordu. Salondaki herkes nefesini tutmuş, onu izliyordu.
Fuarın sonunda dünyaca ünlü tasarımcılarla sanal gerçeklik sohbetleri yaptım, bazı parçaları deneyimledim ve modanın sadece kıyafet değil; bir yaşam tarzı, bir vizyon olduğunu bir kez daha anladım. 2050’de moda, sadece görünüş değil; teknoloji, çevre ve duygu birleşimiydi.