Sabah uyandım, okul çantamı hazırladım ve üstümü giyindim. Ardından okula gittim ve derse girdim. Dersimiz fen bilgisiydi ve kitaplardan konu işliyorduk. Öğretmenimiz bize bir şeyler anlatmaya başladı ama anlattığı şey aslında dün yaşadığı bir olaydı. Yine de bize bunu çok önceden yaşanmış gibi anlatıyordu.
Tam o sırada çok garip bir şey fark ettim: İnsanların zihnini okuyabiliyordum!
Bu özelliğimi denemek istedim. İlk olarak arkadaşıma sordum:
“Bugün ne yapacaksın?”
O da,
“Bugün kursa gideceğim, sonra da evde ders çalışacağım.” dedi.
Ama bir terslik vardı. Zihninden geçenleri duyduğumda kursun ona aslında çok sıkıcı geldiğini fark ettim.
Ben de:
“Aslında senin kursun sana biraz sıkıcı geliyor, değil mi?” dedim.
Arkadaşım şaşırdı:
“Bunu nereden bildin?” diye sordu.
Ben de “Sadece tahmin ettim, çok hevesli konuşmadın.” dedim.
Tabii, ona zihin okuyabildiğimi söylemek istemedim.
Daha sonra eve gittim. Kardeşime sordum:
“Bugün nasıldı, ne yaptın?”
“Hiç, normal bir gündü.” dedi.
Ama zihninden geçenleri okuyunca, o gün okulda sınav olduklarını fark ettim.
“Neden sınav olduğunu söylemedin?” diye sordum.
O da şaşırarak “Nereden bildin?” dedi.
Bu sefer ona, “İnsanların zihnini okuyabiliyorum.” diye söyledim.
Sonra babama denemek istedim.
“Bugün bir yere gidecek misin?” diye sordum.
“Hayır.” dedi.
Ama aslında arkadaşlarıyla futbol oynamaya gitmeyi planlıyordu.
“Bize neden futbola gideceğini söylemedin?” diye sorunca şaşırdı:
“Nereden bildin?” dedi.
“Zihin okuyabiliyorum.” dedim.
Bana inanmadı ve “Kanıtla o zaman!” dedi.
Ben de anneme gittim.
“Bugün ne yaptın?” diye sordum.
“Evdeydim, hiçbir şey yapmadım.” dedi.
Ama zihninden geçenleri duyduğumda aslında arkadaşına kahveye gittiğini anladım.
“Oysa sen bugün arkadaşınla kahve içmeye gittin, değil mi?” dedim.
Şaşırarak, “Evet, nereden bildin?” diye sordu.
Ben de gülümseyip “Çünkü insanların zihnini okuyabiliyorum,” dedim.
O günden sonra anladım ki her zaman doğruları söylemek gerekir.
Ve ne olursa olsun, soru sormayı asla bırakmamalıyız.