Hıdırellez sabahı, gün doğarken gül ağacının altına koyduğum o küçük kâğıt parçasını hatırladım: Kendi küçük sanat atölyeme sahip olmak. O sabah her zamanki gibiydi, ta ki telefonum çalana kadar. Arayan kişi, yıllar önce başvurduğum bir hibenin onaylandığını söylüyordu.
Kalbim hızla çarpmaya başladı. İşte o an, dileğimin kabul olduğunu fark ettim. Kısa bir süre sonra, güneş alan küçük bir atölye buldum. Raflar dolusu seramik eserlerle duvarlar dolup taştı. İlk müşterim komşumdu ve kısa sürede işler sosyal medyada parladı. Atölye çalışmaları düzenlemeye başladım; çocuklara hayal kurmayı, yetişkinlere ise iç seslerini yeniden duymayı öğrettim.
Hayatım yeniden anlam kazandı. Şimdi sabah kahvemi, kendi ellerimle yaptığım bir kupadan içiyorum; içim huzur ve minnetle dolu. Her Hıdırellez’de artık yalnızca dilek dilemiyorum, aynı zamanda kendine inanmanın gücünü kutluyorum.