Günümüzde yaşayan çocukların geçmişte yaşayan çocuklara, yani bu dönemin yetişkin veya yaşlılarına göre daha yalnız olduğunu gözlemlemek çok da zor değil. Bu durumun birçok farklı nedeninin olduğu düşünülüyor ve birçoğu da geçmişin koşullarıyla şimdiki koşulların farkını ortaya koyuyor. Bu koşullar teknolojiden çevreye, güvenlik problemlerinden aile içi ilişkilere kadar birçok farklı alana giriyor olabilir ve hepsinin etkisinin olabileceğini söylemek pek de yanlış olmaz. Kimileri, özellikle çocuklar, bu yalnızlık durumunun aileleri tarafından abartıldığını ileri sürse de kimileri de bu durumun haddinden az ele alındığı konusunda ısrarcı. Buna karar verebilmek için, şimdiki çocukların geçmişteki çocuklardan daha yalnız olma sebeplerine daha dikkatlice bakmak gerekir.
Akla ilk gelen sebebin teknoloji ve sosyal medya olması pek de şaşırılacak bir durum olmayacaktır çünkü günümüzde gerçek dünyayla aramıza en geçilmez duvarı ören araç teknolojidir. Geçmişte çoğu çocuk sabahtan akşama kadar arkadaşlarıyla oynar, “havalı” olmak için özel bir çaba göstermezdi. Fakat sosyal medyanın ünlenmesi, bu durumu epeyce değiştirdi. Birçok çocuk buluştuğunda birbirlerinin yüzüne bakmak yerine telefonlarında gördüklerine odaklanıyor, oradaki sahte kimliklere bürünmüş insanlar kadar “mükemmel” görünmeye çalışıyorlar ve bu iletişim eksikliği onları daha yalnız ve içlerine kapanık hale getirebiliyor. Ayrıca sosyal medya, çocukları sürekli bir karşılaştırma içine sürükleyerek özgüvenlerinin düşmesine sebep olabiliyor. Özgüven düşüklüğü ise bir süre sonra yalnızlık olarak çocuğa geri dönüyor.
Teknoloji, farklı alanlarda da böyle etkiler bırakabiliyor. Mesela teknoloji bağımlılığı çocukları evlerine görünmez bir zincirle bağlıyor. Gerçek insanlardansa bilgisayar oyunlarındaki karaktere daha fazla ilgi duymaya başlıyorlar veya teknolojinin harikalarını gördükçe zamanın nasıl geçtiğini anlamaksızın, saatlerce gözlerini ekranlardan ayırmıyorlar. Haliyle, evde kalmaya alışan çocukların sosyal ilişkileri çoğunlukla gelişemiyor ve bu durum, gelecekteki insan ilişkilerini bile etkilemeye başlıyor. Birbirlerini görünce ne yapacaklarını bilemeyen çocukların tuhaf bakışları bile buna bir kanıt sayılabilir. 
Bir diğer temel sebep ise çevreyle, daha doğrusu çevredeki insanlarla doğrudan ilgili: Güvenlik sorunları. Günümüzün tehlike durumu, maalesef ki geçmişten çok daha kötü bir halde. Aileler, bu tehlikelerden dolayı kendi gözetimleri altında olmadan çocuklarının dışarıda, özellikle geç saatlerde dolaşmalarını tercih etmiyorlar. Birçoğu, çocuklarını korumak için kısıtlamalar getirebiliyor veya yabancılarla konuşmalarına fazla tepkiyle yaklaşabiliyorlar. Dış dünyadan soyutlanmaya başlayan çocuklar ise yeniden içlerine kapanıyor. Buradaki suç ne çocuklarına zarar gelmesinin önüne geçmeye çalışan ailelerde ne de ailelerinin kısıtlamalarına maruz kalan ve onlara itaat eden çocuklarda. Asıl suç, şimdiki çocukların geçmişteki kadar rahat ve dışa dönük olmalarını engelleyen çevrede.
Toparlamak gerekirse, şimdiki çocukların geçmişteki çocuklardan daha yalnız olma nedenleri çoğunlukla dönemin şartlarına ve farklılıklarına bağlıdır. Teknoloji bağımlılığı ve güvensiz ortamlar, çocukların yeni arkadaşlıklar edinmelerine engel olabilmektedir ve bu durum, şimdiki çocukların geçmişte olduğundan daha içe dönük ve özgüvensiz olmalarına sebep olabilmektedir. Bunların sonucu olarak, günümüzün çocukları geçmişteki çocuklara göre daha yalnızdır.