Eskiden insanlar bir araya gelir, sohbet eder, vakit geçirir ve çocuklar birlikte oyun oynarlardı. Mahallede herkes birbirini tanır, sosyal bağlar güçlü olurdu. Ancak günümüzde çeşitli nedenlerle sosyal yaşam ve birlikte vakit geçirme alışkanlıkları azaldı. Teknoloji ve hızlı yaşam tarzı, insan ilişkilerini olumsuz etkileyerek özellikle çocuklarda yalnızlık hissini artırıyor.
Teknolojinin hızlı gelişimi, çocukların ilgi alanlarını da değiştirdi. Eskiden çocuklar sokaklarda oyunlar oynar, arkadaşlıklar kurar ve sosyal becerilerini geliştirirdi. Günümüz çocukları ise tablet ve bilgisayar başında çok zaman harcıyor. Bu durum yalnızlık duygusunu artırıyor ve çocukların ruhsal sağlığını olumsuz etkiliyor. Sosyal iletişim eksikliği, empati ve paylaşma gibi becerilerin gelişimini de yavaşlatabiliyor.
Şehir yaşamı da çocukların sosyal aktivitelerini sınırlayan bir diğer önemli faktör. Nüfusun artması, sokakların ve parkların kalabalık veya güvenli olmaması, apartman yaşamı ve mahalle kültürünün azalması, çocukların arkadaş edinmesini zorlaştırıyor. Park ve oyun alanlarının azalması, çocukların fiziksel ve sosyal gelişimi için olumsuz bir durum oluşturuyor. Bu nedenle, güvenli ve erişilebilir oyun alanları, çocukların sosyal gelişimi açısından büyük önem taşıyor.
Ailelerin çalışma düzeni de çocukların sosyal hayatını etkiliyor. Anne ve babaların yoğun iş temposu, çocukların evde yalnız kalmasına ve yalnızlık hissetmesine yol açıyor. Aynı şekilde ders yoğunluğu ve sınav stresi de çocukları sosyal aktivitelerden uzaklaştırıyor.
Kısacası, teknoloji bağımlılığı, şehir yaşamı, ailelerin çalışma düzeni ve ders yükü gibi faktörler, çocukları sosyal yaşamdan uzaklaştırıyor ve yalnızlık hissini artırıyor. Bu durum, çocukların hem ruhsal hem de sosyal gelişimi üzerinde uzun vadeli olumsuz etkiler yaratabilir. Çocukların sosyal ilişkilerini geliştirebilmeleri için güvenli oyun alanları, aile desteği ve dengeli teknoloji kullanımı hayati önem taşıyor.