Bir sabah her şey sıradan gibi başladı ama uyandığımda kuşların ötüşü kulağıma farklı geldi. Sanki ne söylediklerini anlayabiliyordum. Bahçeye çıktım, kedimiz Duman’ın bana miyavlayışı ile hayvanlarla konuşabildiğimi fark ettim. Hayvanlar bizi nasıl görüyorlardı? Bizi severler mi, yoksa bazen bizden korkarlar mıydı? Zihnimdeki bu sorularla dışarı çıktım.
Parkta dolaşırken köpekler, kediler, kuşlar, hatta ağaçtaki sincaplarla karşılaştım. Her biri kendi dünyasını anlattı. Bazıları insanların yardımsever olduğunu söylüyor, bazıları ise onlardan çekindiklerini hissediyordu. Özellikle çöplerin doğaya verdiği zarar onları çok üzüyordu. Bu sözleri duyunca içim burkuldu. Kuşlar gökyüzünün ne kadar özgür olduğunu anlatıyor, karıncalar sabırlı olmanın güzelliğinden bahsediyordu. Hepsinin kendi hayatında anlamlı bir yeri, bir görevi vardı.
Gün boyunca duyduklarım beni derinden etkiledi. Hayvanlar bizim düşündüğümüzden çok daha akıllı, duygulu ve dikkatliydiler. Akşam olduğunda konuşma yeteneğim yavaş yavaş kayboldu. Ama artık onları daha iyi anlıyordum. Belki konuşamıyorduk ama artık kalbimle dinlemeyi, cevap vermeyi öğrenmiştim.