Bir sabah uyandığımda, herkesin iç sesini duyabildiğimi fark ettim. Başlangıçta duyduğum karmaşık seslerin ne olduğunu anlayamamıştım. Herkesten farklı bir ses geliyordu ama kimse dudaklarını oynatmıyordu. Ne olduğunu anlamaya çalışırken insanların düşüncelerini duyabildiğimi fark ettim.
Başta bu durum beni korkuttu ama kısa sürede eğlenmeye başladım. Ne de olsa kimsenin bilmediği gizli bir yeteneğe sahip olmuştum. Yine de bu sırrı kimseyle paylaşmamaya karar verdim.
Evden çıkarken annemin “Evi ne halde bırakıp çıkıyorlar.” babamın ise “Of, ne kadar çok bekletiyorlar.” diye içinden geçirdiklerini duymamla asıl maceram başladı. Asıl ilginç olayların okulda olacağını düşünerek büyük bir heyecanla yola koyuldum.
Okul bahçesine adım atar atmaz, kalabalıktan gelen düşünce sesleriyle adeta sersemledim. Kendimi güçlükle sınıfa attım. Derse geç kalmıştım ama bir an önce derse konsantre olmaya çalıştım. Ne var ki dört bir yanımdan gelen iç sesler buna izin vermiyordu. Benden başka kimse bu sesleri duymuyordu. Bu yüzden, yanımdaki arkadaşıma “Sus artık!” demem garip karşılandı.
Ders boyunca neredeyse herkesin aklı bambaşka yerlerdeydi: yemek, tatil, oyunlar… Hatta çoğu kişi dersin çok sıkıcı olduğunu düşünüyordu. Bu yüzden derse odaklanmam mümkün olmadı ve zil çaldığında hiçbir şey öğrenememiştim.
Teneffüs olduğunda da değişen bir şey olmadı. Herkesin birbirine dair düşündüklerini duymak beni iyice yordu. Bazı düşünceler beni mutlu ederken, bazıları üzüyordu. Kimi düşünceler sinirlendiriyor, kimisi güldürüyor, bazılarıysa sadece şaşırtıyordu. Bir arkadaşımın benim sıkıcı oyunlar oynadığımı düşünmesi, bir başkasının beni eğlenceli bulması, bir diğerinin ise bana sinir olması kafamı iyice karıştırmıştı.
Günün sonunda çok yorulmuştum. O anda fark ettim ki insanların iç seslerini duymak hiç de eğlenceli bir şey değilmiş. Her şeyi bilmek, insanın zihnini yoruyordu.
Bir an önce eve gidip uyumak ve eski halime dönmek için dua ettim. Ertesi sabah korkuyla uyandım ve etrafı dikkatle dinledim. Dışarıdan gelen hiçbir ses yoktu. Ailemin yanından geçerken içlerinden bir şey duymadığımı fark ettim. İşte o an, büyük bir rahatlama hissettim.
O gün anladım ki bazen her şeyi duymamak, her şeyi bilmemek en iyisidir.