Bir sabah uyandığımda, herkesin iç sesini duyabildiğimi fark ettim. İlk önce ne olduğunu anlayamadım ve anlamaya çalıştım. Hemen yatağımdan fırladım, elimi yüzümü yıkamaya gittim. Daha sonra mutfağa, yani aşağı kata indim.
Annem bana ballı krep ve haşlanmış yumurta yapmıştı. Ballı krepi çok seviyordum bu yüzden yüzümde bir gülümseme belirdi. Sonra yüzümü yumurtaya çevirip anneme “Yumurtayı yemesem olur mu?” dedim. Annem “Ama sen sporcusun, protein de yemen lazım.” dedi.
Tam o sırada annemin alnında bir yazı belirdi. Bir an ne olduğunu anlayamayıp irkildim. Annem ne olduğunu sordu, ben de “Hiçbir şey yok.” dedim. Alnında yazan yazı “Aman, bir kere de itiraz etmeden yumurta yese şaşıracağım.” diyordu.
Annem üzülmesin diye hem yumurtamı hem de ballı krebimi yedim. Ardından çantamı alıp okula gittim. O gün okulda çok yoruldum çünkü arkadaşlarımın ve öğretmenlerimin iç sesini duymuştum. Üstelik bazı arkadaşlarımın beni neredeyse hiç sevmediğini anladım.
Son ders bitince kimseyle konuşmadan hemen eve gittim çünkü artık bıkmıştım. Bazı insanlar, başkalarının iç sesini duymayı hayal eder. Fakat bazen, istediklerimiz gerçekleşince o şeyi aslında istemediğimizi fark ederiz.