Bir sabah uyandığımda, garip bir sessizlik vardı. Ama sonra fark ettim… sessizlik değilmiş bu, insanların iç sesleriydi. Annem bana gülümsedi ama içinden “Yine mi geç kalktı?” diye geçirdi. Şaşkınlıktan gözlerimi açtım. Dışarı çıktığımda herkesin iç sesi yankılanıyordu: komşum kendine güvenmeye çalışıyor, bakkal sıkılmış, öğretmenim korkularını bastırıyordu.
İlk başta büyüleyiciydi, sonra yorucu hale geldi. Kimse gerçekte ne düşündüğünü saklayamıyordu. Bu sayede maskeler düşmüş, çıplak gerçek ortaya çıkmıştı. Ama en ilginci bendim. Çünkü herkesin iç sesini duyabiliyordum… ama kimse benimkini duyamıyordu.
Bu durumun geçici mi kalıcı mı olduğunu bilmiyordum ama artık dünyaya farklı bakıyordum. Belki de gerçek iletişim sessizlikte saklıydı.
(Visited 6 times, 1 visits today)