İç Sesleri Duyduğum Gün

Bir sabah uyandım. Gözlerimi açar açmaz bir gariplik hissettim. Annem mutfakta kahvaltı hazırlıyordu. Ben ve abim salonda PS5 oynuyorduk. Abimin bacağı kırıktı, koltukta oturuyordu. Hiçbir şey demedi ama birden içinden geçenleri duydum:
“Keşke bu bölümü geçebilsem!”
Şaşırdım. Bana bakmamıştı bile ama düşündüğünü duydum! Annem “Kahvaltı hazır!” diye seslendi. Ama onun da iç sesi kulağıma geldi: “Umarım yumurtayı yakmadım.”
Kahvaltıdan sonra arabaya bindik. Annem, abim ve ben birlikte okula gidiyorduk. Yolda abimin iç sesi şöyleydi: “Bacağım hâlâ çok ağrıyor.”
Anneminki de şuydu: “Trafik olmasa da zamanında yetişsek.” Okulda öğretmenim bizi gülerek karşıladı. Ama onun içinden geçenleri de duydum: “Biraz yorgunum ama çocukları görünce mutlu oldum.” O gün herkesin iç sesini duydum. Kimi gülümsüyor ama üzgün, kimi sessiz ama mutlu gibiydi. İç sesler çok şey söylüyordu.
Akşam yatağa uzandım. “Bugün çok ilginçti,” diye düşündüm. Belki de bazen konuşmadan da birbirimizi anlayabiliriz…