Bir sabah uyandığımda, herkesin iç sesini duyabildiğimi fark ettim.
Şaşırmıştım ama aynı zamanda mutlu olmuştum.
Annemin iç sesi bir yandan yemekle ilgili konuşuyor, diğer yandan bugünün planını yapıyordu.
Bu kadar ses başımı ağrıttığı için hemen oradan uzaklaştım.
İşe çok geç kalmıştım. Koşarken bir adamla çarpıştım ve o adam, benim patronumdu!
Ona binlerce kez özür diledim.
Kendisi çok katı biridir. -en azından ben öyle sanıyordum.-
Ama iç sesi bana terfi vereceğini söylüyordu!
Bu beni öylesine mutlu etti ki neredeyse sevinçten havaya uçacaktım.
Yolda mutlu mesut yürürken ezeli düşmanıma rastladım.
Elinde bir çiçek vardı ve bana şarkı söylüyordu!
Hayal görüyor olmalıydım çünkü benden nefret ederdi.
Ama iç sesini okuyunca gerçeği anladım.
Arkadaşlarıyla “Doğruluk mu, cesaret mi?” oynarken cesareti seçmiş ve bunu yapmak zorunda kalmış.
Ona, “Bir dahakine doğruluğu seç.” deyince şaşkınlıkla “Bunu nasıl bildin?” diye bağırdı.
Ben de sadece “Bilirim ben, bilirim.” deyip hızlı adımlarla oradan uzaklaştım.
Toplantıya son saniyede yetiştim ama sorun değildi çünkü artık terfimi almıştım ve patron bendim!
Ertesi sabah uyandığımda güçlerim gitmişti ama olsun yine de çok eğlenmiştim.