Gözlerimi açtığımda gördüklerime inanamadım. Hastane olduğunu düşündüğüm bir yerdeydim, her yer bembeyazdı ve etrafta kimse yoktu. Başım çok ağrıyordu ama yine de kendimi zorlayarak ne olduğunu hatırlamaya çalıştım. Hiçbir şey aklıma gelmiyordu ta ki bir anda o görüntü gözümde canlanana kadar: gecenin karanlığını delen kör edici araba farları ve kulaklarımda hâlâ çınlayan uzun korna sesi…
Ne kadar zaman geçtiğini anlamak için telefonumu bulmaya çalıştım ancak televizyon masasının üstünde olduğunu görünce pes ettim. Yapabileceğim pek bir şey yoktu bu yüzden beklemeye karar verdim. Aklımı kurcalayan çok fazla soru vardı: Gecenin bir vakti yolda ne işim vardı, neden yanımda kimse yoktu ve ne zamandır bu haldeydim?
Çok geçmeden biri içeri girdi. Üzerindeki kıyafetlerden doktor olduğunu düşündüm. Bana “Sonunda uyanmışsın.” dedi. Bu tepki en az birkaç gündür orada olduğumu düşündürttü. Son yaşadığım tarihi hatırlamadığım için doktora tarihi sordum ama bu bilgi pek bir işe yaramadı. Yine de doktor “Üç gündür buradasın.” deyince biraz rahatladım.
Doktor bana birkaç soru sordu, neden orada olduğumu öğrenmek istedi fakat hatırlamayınca “Tamam o zaman aileni içeri alıyorum. Fiziksel bir sorunun yok, beyninde de son birkaç saati hatırlamaman dışında ciddi bir problem görünmüyor. Yarın durumunu gözlemleriz sonra taburcu olabilirsin. Hafıza kaybının ne kadar süreceğini bilmiyoruz ama bir şey hatırlarsan bizimle paylaşman çok önemli. Birkaç gün baş ağrısı yaşaman normal iyi dinlenirsen geçer, geçmiş olsun” dedi ve odadan çıktı.
Doktor gider gitmez annem koşarak içeri girdi. Çok korkmuş görünüyordu, iyi olduğumu söylesem de pek inanmadı. Birkaç gün sonra eve döndüm. Hayatımın birkaç saatine dair hiçbir şey hatırlamamak zor olsa da yeniden günlük hayatıma dönmek bana iyi geldi.