Yaşam boyu herkesin anlatamadığı, sözlere dökemediği, düşünceleri ve hisleri vardır. Herkesin aklından geçen ama karşınsındakine söyleyemediği bir düşüncesi olmuştur. Söyleyememe sebepleri herkes icin çok farklıdır. Bazıları karşısındakini kırmak istemediği için söylememeyi tercih eder. Bazıları karşısındakini kaybetmekten korktuğu için söylemez. Bazıları da söyleyecek o kadar fazla şeyleri olmasına rağmen çok geç kaldıkları için hiçbir şey söyleyemezler. Bu her zaman onların ellerinde değildir, hayat bazen araya girer ve beklenmedik durumlara sebep olur.
Peki insanlar hangi durumlarda kendilerini ifade etmekten çekinirler? Bir iş yerinde çalışırken veya okulda bir grup projesi yaparken bazıları bir problem yaratmamak veya grubun düzenini bozmamak için problemi oldukları kişiye karşı sessiz kalmayı seçer. Bazıları aile toplantılarında veya tartışmalarda diğer aile üyelerini üzmemek veya çatışmayı önlemek için gerçek duygularını veya isteklerini ifade etmekten kaçınır. Bazıları bir grup ortamındayken fikir önermek isteyebilir ancak uyum sağlamak için sessiz kalmayı seçebilir. Bazıları duygularını arkadaşına itiraf etmek isteyebilir ancak karşısındakinin aynı şekilde hissetmediğinden veya onları kaybetmekten korktuğu için bunu söylememeyi tercih edebilir. Bazıları da ilişkilerinde mutsuz olsalar bile ayrılığa yol açabileceği için düşüncelerini saklamayı tercih edebilir.
İnsanların ilk başta fırsatları olmadığında “Keşke söyleseydim.”, dedikleri bir zaman da olmazdı. O yüzden bence söyleyecek bir şeyi olan ilk fırsatta söylemeli çünkü söylememeyi ne kadar uzatırsa, o düşünce kafalarında o kadar büyür ve sadece onlara sıkıntı verir. İngilizce’de “Yarın yokmuş gibi yaşa. (Live like there’s no tomorrow.)” diye meşhur bir söz vardır ve bende bu sözün sonuna kadar arkasında duruyorum. Günün sonunda kaybetmeyi korktuğunuz insanları kaybetseniz bile en azından “Keşke kendimi anlatsaydım.” veya “Keşke söyleseydim.” diyebilecek bir şeyiniz kalmaz. Kendinizi ifade ettiğinizde de içinizin ferahladığını, daha huzurlu olduğunuzu hissedersiniz çünkü en azından aklınızda kurduğunuz senaryolar ve “Bunu söyleseydim belki olurdu.” gibi düşünceler bir sonuca ulaşmış olur. Bazen kendimizi anlattığımızda veya karşı tarafa bir şey söylediğimizde istemediğimiz bir sonuç olsa bile belki bizim için asıl doğru olan budur.
Söylenmemiş sözlerin izi kalır çünkü minicik olsa bile aklınızın bir kenarında söyleseydiniz neler olabileceğine dair düşünceler kalır, pişmanlık hissettir. Söylenen sözler ise ne kadar acı bir sonuca ulaşmış olsa bile açığa çıkmış ve sizi düşüncelere sokucak şeylerden arınmış olur. Bu da her zaman bizim için en iyisidir çünkü sizi tüketen bir şey sizin için iyi olamaz ve insanı kendi düşünceleri öldürür.