Bir gün okuldayken öğretmenim beni yanına çağırdı.
Herkes benimle dalga geçiyordu çünkü öğretmenimiz genellikle birimiz hata yaptığında bizi yanına çağırırdı.
Stresli bir şekilde öğretmenler odasına girdim.
“Merhaba öğretmenim.” dedim.
Öğretmenim güler yüzle, “Merhaba.” diye karşılık verdi.
Ben kafamı yere eğerek sessizce beklemeye başladım.
Sonra öğretmenim heyecanla,
“Sana çok iyi bir haberimiz var.” dedi.
Kafamı şaşkınlıkla kaldırdım.
“Okulumuzu temsil edeceksin!” deyince,
içimden “Beni biriyle karıştırdılar galiba…” diye düşündüm.
“Koşu yarışına katılacaksın!” dediğinde ise mutluluktan içim içime sığmadı.
Hemen sınıfa döndüm ve bu haberi arkadaşlarımla paylaştım.
Yarış cumartesi günüydü, o an cuma idi.
Okul çıkışında anneme olan biteni anlattım. O da en az benim kadar mutlu oldu.
Cumartesi sabahı erkenden uyanıp hazırlandım.
Yarış başlamadan 5 dakika önce bir mola verileceğini öğrendik.
Bu süreyi kendimi motive etmek için kullandım.
Sonra anons yapıldı:
“Yarışmacılar sahaya gelsin!”
Yarış başladı… ama herkes benden çok daha hızlıydı.
Adeta saniyelerle yarışıyordum.
“Bir mucize gerçekleşsin!” diye içimden geçirirken bir anda hızlandım…
Ve herkesin önüne geçtim!
Yarışı birinci olarak bitirdim!
O gün inanılmaz mutluydum.
Hem okulumuzu temsil etmiştim, hem de birinci olmuştum.
Bu benim için unutulmaz bir gündü.