Akşamları gökyüzünü izlerken, 2 yaşındayken hep bir hayalim vardı. Bu hayalim, o kadar güçlüydü ki bir gün gerçek olacağını umardım. Hayalim bir bulut olmak, gökyüzünde süzülen, hafif ve özgür bir varlık olmak… Yıllar geçtikçe bu hayalimden vazgeçmedim ve 10 yaşımda hala o hayalden uzaklaşmadım. Bu konu hakkında artık ailemle konuşma zamanı geldiğini düşündüm.
Bir gün onlara “Ben bir bulut olmak istiyoru.” dedim. Ailem, “Kızım, bu gerçek olamaz, sadece bir hayal.” dedi. Ama ben hayalimin peşini bırakmadım. Gittim, bu düşüncelerimi bir deftere yazdım. İşte o yazı:
“Ben bir bulut olmak istiyorum ama kimse buna inanmıyor. Söz veriyorum, çok iyi bir bulut olacağım. Eğer bir bulut olursam yağmur ya da dolu yağmasına izin vermem, çocukların üzerine düşmem, pamuk gibi yumuşacık ve hafif olurum.”
Zamanla, okul hayatımda ilerledim. İlkokulu bitirdim, ortaokulu da tamamladım, lise yıllarını da geride bıraktım. Ama üniversitede hangi bölümü seçeceğime bir türlü karar veremedim. Bir gün, aklıma bir fikir geldi: Pilot olmalıydım! Eğer bulut olamasam da onları yakından görebilmek ve gökyüzünde süzülen o güzel bulutlarla birlikte olmak harika olurdu.
Hayalimin peşinden gitmeye karar verdim. Pilot olabilmek için çok çalıştım, çok çaba gösterdim. Bir gün, uçakta bulutların arasında süzüldüğümde, hayalimin ne kadar güzel olduğunu fark ettim. Gökyüzü, bulutlar ve özgürlük… Hayalimi gerçekleştirmek, benim için her şey demekti.