Bu sabah uyandığımda gözlerimi açar açmaz gördüklerime inanamadım. Alarmım çalmamıştı ve okula geç kalacağımı düşündüm. Ama beni uyandıran şey, odamın içine dolan bembeyaz bir ışıktı. Perdeleri araladığımda sokakta tuhaf bir hareketlilik fark ettim.
Normalde sessiz ve sakin olan mahallemiz tam bir festival alanına dönmüştü. Her yerde balonlar, renkli konfetiler vardı. Bir yandan arabalar kornalar çalıyor, insanlar birbirine sarılıp neşeyle dans ediyor, müzik sesleri dört bir yandan yükseliyordu. Hemen üstümü giyinip dışarı çıktım. Komşularım da en az benim kadar şaşkındı çünkü kimse bu kutlamanın sebebini bilmiyordu. Tam o sırada gökyüzünden binlerce kuş çıkıverdi; daireler çizerek uçuyorlardı. Sanki bize bir mesaj vermek istiyorlardı.
Ne olduğunu anlamaya çalışırken hoparlörlerden bir anons duyuldu:
“Bugün şehrimizin kuruluşunun 400. yılı! Okullar tatildir.”
Bunu duyunca daha da şaşırdım. Annem beni neden uyandırmamıştı? Hemen arkadaşlarımı aradım ama telefonları meşguldü, çoğu kapalıydı. Okulda olmalılardı. Bu kez öğretmenimi aradım; telefonda “Gezideyiz.” dedi.
“Ne gezisi?” diye sorunca, “Almanya’dayız.” cevabını verdi.
O anda, gezi kâğıdını çöpe attığımı hatırladım.
Çok da üzerinde durmadım. Derin bir nefes alıp dışarıdaki karnaval havasına karıştım. Bugün okul yoktu ve şehrim 400. yaşını kutluyordu!