Bugün Mars’ta 278. günüm. Sabah 06:30’da üssün uyarı sistemi devreye girdi. Oksijen geri dönüşüm ünitesinde basit bir filtre tıkanması olmuş. Neyse ki erken fark ettik. Yaklaşık 10 dakikalık bir müdahale ile sorunu çözdük. Ama burada, her küçük arıza potansiyel bir felaket olabilir. Çünkü Mars affetmez.
Buradaki en büyük zorluklardan biri, sürekli kapalı yaşam alanlarında yaşamak. Dışarıya yalnızca EVA (uzay yürüyüşü) giysileriyle çıkabiliyoruz ve o da en fazla 3 saat. Bu kadar süre kapalı ortamda kalmak, psikolojik olarak gerçekten yorucu. Dünya’da olsa basit bir tartışma, bir kahve molasında çözülür. Ama burada, bazen biri üç gündür kimseyle konuşmaz hâle geliyor.
Bu durumu aşmak için ekip olarak haftada bir kez “açık mikrofon akşamı” düzenliyoruz. İsteyen şarkı söylüyor, isteyen günlüğünden bir parça okuyor. Geçen hafta biri Mars’a özel yazdığı bir şiiri paylaştı. Şaka gibi gelebilir ama bu etkinlikler moral kaynağımız hâline geldi.
Beslenme hâlâ en zor konulardan biri. Sadece birkaç çeşit sebze yetiştirebiliyoruz. Mars toprağı tozla kaplı ve mineral açısından fakir. Bu yüzden toprağı steril su ve mikroorganizmalarla zenginleştiriyoruz. Bugün ilk kez yapay et üretimini deneyeceğiz. Başarılı olursa bu, burada kalıcı yaşam için çok büyük bir adım olacak.
Her şeyin yapay olduğu bir dünyada, en çok özlediğim şeyler arasında rüzgârın sesi, yağmurun kokusu var. Bunlar küçük gibi görünebilir, ama insan doğası için ne kadar değerli olduklarını burada anlıyorsun.
Ve ben hâlâ buradayım. Çünkü biliyorum ki bu yalnızca bireysel bir yolculuk değil. Bu, insanlık için atılmış bir sonraki adım.