Sizce günümüzün çocukları geçmişteki çocuklardan daha mı yalnızlar? Bence, günümüzün çocukları her şeye sahip gibi dursalarda iç dünyalarında derin bir sessizlik taşıyorlar.
Eskiden, sokaklar çocukların birleşme alanı, oyun alanıyken şimdiki çocuklar sanki penceresi ekran olan küçük odalara sıkışıyorlar. Bu ekranlar, onlara bir arkadaş ve eğlence malzemesi gibi dursalarda maalesef çocuklara sarılamaz, bir gülüşün sıcaklığını hissettiremez.
Teknoloji, hayatımızı kolaylaştırmak dışında insan ilişkilerini yavaş yavaş yıpratır. Günümüzün çocukları kavga etmeyi, barışmayı, birlikte düşüp birlikte kalkmayı pek öğrenemiyor. Çünkü onların bağları, hayatımızın piksel kısmında kalıyor.
Günümüzün çocuklarının, geçmişteki çocuklara nazaran daha yalnız olmasının başka be bence en önemli sebeplerinden biri de, kalabalığın içinde yalnızlığı yaşamalarıdır. Eskiden insanlar birbirlerine daha yakındı; komşular kapıyı çalar mahalle bir aile gibi yaşardı. Şimdi apartmanlar dolu ama ilişkiler boş.
Ve tabii, modern dünyanın beklentileri de yeni nesil çocuklarının yalnızlaşmasına bir etkendir. Dersler, kurslar, sınavlar çocuklarının ruhuna çöken bir ağırlık gibi olmaya başlamıştır. Oyun oynaması gereken bir zaman diliminde kendisini “başarmak zorunda” hissetmeleri günümüz çocuklarını epey yalnızlaştırmıştır. Bu durum da onları birbirinden çok, kendilerine bile yabancılaştırıyor.
Kısacası, bugünün çocukları kalabalığın içinde yalnız kalmayı öğreniyor.
Parlak ekranların gölgesinde büyürken, insanların sıcaklığını özlüyorlar.
Ve ne acı ki, bazen bunu özlediklerini bile fark edemiyorlar; çünkü hiç tatmadıkları bir duygunun adını koymak zordur.