Yaklaşık beş sene önce, pandemi dönemi başlamıştı ve tüm derslerimizi evde çevrimiçi işliyorduk. Çevrimiçi derslerim bitmişti ve artık rahat bir nefes alabilirdim. Bilgisayarımda oyun oynayabilir ya da televizyon izleyebilirdim. Ağabeyim sınav senesinde olduğu için onun dersleri yüz yüze devam ediyordu ve okula gidiyordu. Kendisi okuldan yeni dönmüştü. Beraber evde koridor futbolu oynamaya karar verdik. Yaklaşık yirmi beş dakika boyunca öyle heyecanla futbol oynadık ki annem sürekli “Topa yavaş vurun, ev zangır zangır sallanıyor!” diye bizi uyarıyordu.
Oyunumuz bitti ve o anda gerçekten evimiz sallanmaya başladı. Ne olduğunu anlamadık. Deprem sonrasında enkaz altında kalanlar için dua ederken şimdi de burada bir deprem oluyordu ve bizim evimiz de sallanıyordu. Ansızın kitaplık yere düştü. Ağabeyim ve ben hemen salondaki masanın altına saklanarak birbirimize sımsıkı sarıldık. Çok korkmuştuk. Gözlerimizi korkudan açamıyordum ve sadece hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Biz de kurtulmaları için dua ettiğimiz tüm diğer çocuklar gibi enkaz altında kalmıştık. Belki ölecektik, belki yaşayacak ama sakat kalacaktık. Enkaz altından çıkmaya çalışıyorduk.
Saniyelerle yarışıyorduk ve bir mucize gerçekleşse dediğim o anda işte o mucize oldu. Annemin eli usulca omzuma dokundu ve ağabeyimle beni masanın altından çıkardı. İşte o anda her şeyin bir kâbus olduğunu anladım ve rahat bir nefes aldım.