Yıllardır bugün için hayaller kuruyordum, bu hayalim için o kadar emek sarf etmiştim ki. Artık gerçek olmuştu bu düşüm. Sonunda hayatım boyunca gitmek ve yaşamak istediğim ülke olan Norveç’te güzel ve prestijli bir üniversite kazanmıştım. Şimdi adeta bir peri masalından çıkmış gibi bir ülkede yaşamaya ve eğitim almaya gidecektim benden mutlusu olamazdı. E tabii ki bu mükemmel haberi unutulmayacak bir şekilde kutlama vaktiydi şimdi.
Bu kutlamada aslında çok fazla kişi istemiyordum, sadece çok yakın arkadaşlar ve bazı aile üyelerimin olması yeterli olurdu. Böyle daha sıcak ve samimi bir ortam olurdu çünkü ve kutlama günümde en çok istediğim şey rahat bir şekilde sevdiğim insanlarla kutlama yapıp onlara içten bir veda etmekti. Sade bir kutlama olmasını istedim. Evimizi gideceğim üniversitenin sembolüyle ve sembolünün renkleriyle süslemiştik, birkaç balon şişirip duvarlara yapıştırmıştık. Annem o gün gelecek arkadaşlarım ve diğer aile üyeleri için benim en sevdiğim yemek olan lazanyayı yapmıştı. Ünlü bir pastanede de yine üstünde gideceğim üniversitenin amblemi olan büyük, bol çikolatalı ,en sevdiğim pasta çeşididir, bir pasta yaptırmıştık. Evi bir güzel toparlayıp temizledikten sonra artık misafirlerimiz için hazırdık. Çok heyecanlıydım ve biraz da gergindim. Sanırım bunun sebebi hiç bilmediğim ve tanımadığım bir ülkede tek başıma yaşamaya gittiğim için olabilirdi ama fazla stres olmayıp bugünün tadını çıkarabilmek için bu konuda fazla düşünmemeye çalıştım ve kutlama günüme odaklandım. Bir süre sonra misafirlerimiz geldi ve hep birlikte güzelce hazırlanmış masamıza oturduk ve annemin yaptığı leziz yemeği yemeye başladık. Yemeğimizi yerken hep birlikte eski anılarımız hakkında konuştuk ve hepimiz biraz duygulandık. İnsanlar ben gittiğimde bu anıları ne kadar çok özleyeceklerini söylediler ve bu beni biraz utandırdı ve aynı zamanda gerçekten üzdü. Ben de bütün bu insanları çok özleyecektim ve emindim ki Norveç’te bir süre boyunca kendimi çok yalnız, korkmuş ve kaybolmuş hissedecektim ve işte bu zamanlarda bu sevdiğim insanlarla yaşadığım anılar hakkında düşünmek beni çok daha iyi hissettirecekti.
Yemeğimizi bitirdikten sonra pastaya geçtik. Ailem pastaya üstünde “Tebrikler ” yazan bir mum da eklemişlerdi. Onu üfledikten sonra hepimiz kendimize bir dilim alıp birlikte eğlendik. Müzik açtık, dans ettik ve sadece neşeyle kutladık bu özel günü. Bu anı ne kadar yaşamak istesem de içimde bir kısmım bu insanlardan ayrılıp gidecek olacağım gerçeği beni içten içe bitiriyordu. Ne kadar da Norveç’ e gitmek yıllardır en büyük hayalim olsa da ve oraya gidecek olmam beni ne kadar mutlu etse de ailemi ve arkadaşlarımı çok özleyecektim.